Schuldig

Elke woensdag staat er in de Schager Courant een artikel over zakenvrouwen in de regio. En dat zijn er nog al wat. Zo is bijvoorbeeld de baas van onze stad een vrouw, heeft Magnushof jarenlang een vrouwelijke directeur gehad en ook de grootste kinderopvang in Schagen heeft een dame aan het roer staan. Vrouwen aan de top van organisaties en ze doen dat verdomde goed in mijn ogen. Vrouwen die hun carrière vaak ook nog eens weten te combineren met het moederschap. Hoe doen ze dat toch?

Op mijn zestiende deed ik, als notoire flapuit, een uitspraak die mijn klasgenoten uit 5 HAVO een slappe lach bezorgde. “Het lijkt me zo mooi om zwanger te zijn”, zei ik zomaar uit het niets in de kleine pauze. Hoe ik in godsnaam op die uitspraak kwam op mijn zestiende? Ik heb geen idee. Wat ik me wel herinner is dat ik het meende.  Al had ik als puber ook nog een paar andere dromen. Carrière maken bijvoorbeeld. Ook daar was ik al jong mee bezig.

Perfectionistisch als ik ben, je mag het ook enigszins neurotisch noemen, was ik vanaf mijn dertiende bezig met mijn ‘CV opbouw’. Bollenpellen zegt dat je niet vies bent van aanpakken, check. Jaartje buitenland doet het altijd goed, check. Werken in een winkel toont aan dat je weet wat klantvriendelijkheid is, check. Werken in de horeca laat zien dat je een harde werker bent, check. Goede stage en afstudeerplek bij gerenommeerd internationaal bedrijf, check. En tot slot nog maar een kopstudie voor een titel, check.

Op mijn zesentwintigste was ik tevreden en er klaar voor. Maar waarvoor eigenlijk? Tsja, voor alles. Ik was inmiddels al acht jaar samen met mijn lief en we gingen verhuizen uit de grote stad terug naar onze beider roots in Schagen. Het huisje en het boompje, check. Maar direct ook al het beestje, was toch een beetje zonde van dat keurig opgebouwde CV. Bovendien lost die studieschuld zich niet vanzelf af. De dosis ambitie won het van de eierstokken.

De jaren erna werd het CV verder uitgebreid. Werken bij een groot internationaal concern, check. En op mijn eenendertigste werd, in mijn ogen, het mooiste beroep van de wereld er gelukkig aan toegevoegd: het moederschap.

Je kunt het naïef noemen, zeker gezien mijn keurige geplande CV, maar de combinatie van beiden viel flink tegen. Niemand heeft mij ooit verteld over meneer Schuldgevoel die, du moment dat je je kindje voor het eerst naar de opvang brengt, je staat op te wachten om de hoek. Hij is er op je werk en laat dan je kinderen uitspraken doen als; “Moet je alweer werken mama, maar dan kun je niet helpen met de Kerststukjes maken op school…”. En hij is er op je vrije woensdag, wanneer je thuis bent. “U reageert niet op mijn mail en ik heb ook al drie keer geprobeerd u te bellen…” Het is een naar mannetje.

Het feit is dat ik een leukere moeder ben, wanneer ik af en toe ook even mag nadenken en zelf kan bepalen wanneer ik een broodje eet of even naar het toilet wil. Dat is zeker. Maar feit is ook dat niets mij zo gelukkig maakt dan wanneer ik op woensdagochtend in de supermarkt opeens een klein mannetje hoor zeggen “Mama, ik vind je lief”. 

Als geen ander weet ik hoe hard ik gewerkt heb voor dat idiote CV. Als geen ander weet ik hoe groot het wonder is wanneer je zwanger raakt en er een gezond kindje geboren wordt.

Mocht ik ze een keer spreken, dan ga ik het ze toch eens vragen. Hoe doen die dames aan de top dat toch? Want een carrière en het moederschap combineren kan, dat blijkt. Is het een kwestie van lenig blijven en die spagaat gewoon accepteren? Of keuzen maken en daarmee de deur dicht doen voor meneer Schuldig? Wie het weet mag het zeggen!

MARJOLEIN DEUTEKOM