Wat komt na het polenhotel in Waldervaart?

Volgend jaar verloopt de tijdelijke vergunning voor het huisvesten van arbeidsmigranten in het voormalige architectenkantoor aan de Koperwiek. Een logisch moment om de balans op te maken. Wat heeft deze tijdelijke oplossing gebracht – en wat heeft het gekost? Deze plek hoort niet langer een logeeradres te zijn voor arbeidsmigranten, maar een toekomstbestendige woonplek voor mensen die zich blijvend willen vestigen in onze gemeente.

Toen de plannen voor tijdelijke huisvesting van 64 arbeidsmigranten naar buiten kwamen, ging er een golf van verzet door de buurt. De komst van het zogeheten Polenhotel leidde tot onrust, handtekeningenacties en uiteindelijk zelfs een rechtszaak. Ruim 140 buurtbewoners spraken zich uit tegen de plannen. Hun zorgen waren begrijpelijk: hoe zou het zijn om met tientallen tijdelijke bewoners geconfronteerd te worden in een wijk die daar nooit voor bedoeld is?

Toch zette de toenmalige wethouder Jelle Beemsterboer de vergunning door. De bezwaren werden juridisch afgewezen, onder andere omdat sommige omwonenden volgens de bezwaarcommissie “te ver weg woonden” om als belanghebbende te gelden. Maar afstand zegt niet alles. Wie dagelijks leeft met zwerfvuil, geluidsoverlast en parkeerdruk voelt zich hoe dan ook betrokken. De rechter handhaafde uiteindelijk de vergunning, en zo begon het tijdelijke verblijf – een tijdelijke oplossing, die straks een permanent karakter krijgt. Dat is geen goed idee.

De praktijk heeft uitgewezen dat veel zorgen van bewoners terecht waren. Ik woon zelf in de directe omgeving van het pand en zie het dagelijks: rommel in de struiken, de geur van wiet die af en toe opsteekt, en geluidsoverlast die – hoewel niet dagelijks – toch storend is. Ernstig? Misschien niet in juridische zin.

Maar voor een wijk waarin kinderen spelen, ouderen wonen en mensen rust zoeken, is het wél vervelend. Zeker omdat er destijds beloften zijn gedaan over goed toezicht, duidelijke huisregels en bereikbaar beheer. Die afspraken zijn deels nagekomen, maar er is geen 24/7 toezicht, en het contact met de buurt is nooit structureel ingebed. Er is zelfs nooit een klankbordgroep gekomen, terwijl die wél was voorgesteld.

Het wringt dat deze tijdelijke huisvesting plaatsvindt op een locatie midden in een woonwijk. Dit gebouw valt tussen wal en schip: het is geen woning, geen hotel, geen pension. De juridische status is kunstmatig gecreëerd met een tijdelijke vergunning. En dat was prima voor een korte periode, maar er moet geen permanent gegeven worden. Zeker niet als je bedenkt dat deze locatie veel geschikter zou zijn voor reguliere woningbouw.

Wat deze zaak extra wrang maakt, is dat de gemeente in 2013 nog een verzoek afwees om het pand een woonbestemming te geven. De toenmalige eigenaar, architect Rens Bakker, zag de bui al hangen: hij wilde het gebouw kunnen verhuren of verkopen als woonruimte. De gemeente hield de boot af. Nu, twaalf jaar later, zitten we midden in een wooncrisis en blijkt dat besluit pijnlijk kortzichtig. Er is een schreeuwend tekort aan betaalbare woningen in Schagen. Starters, jonge gezinnen en ouderen vissen allemaal in dezelfde kleine vijver. Iedere geschikte locatie moet daarom met beide handen worden aangegrepen.

Deze plek aan de Koperwiek is uitermate geschikt om te transformeren naar volwaardige woningen. Het perceel is ruim, goed bereikbaar, en ingebed in een bestaande wijk. Als de gemeente écht prioriteit wil geven aan woningzoekenden, is dit hét moment om dat te laten zien. Laat de vergunning aflopen en geef deze locatie een nieuwe toekomst. Een toekomst die past bij de buurt, bij de stad, en bij de enorme woonbehoefte.

Het kan toch niet zo zijn dat volgend jaar de vergunning klakkeloos wordt verlengd, en dat woningzoekers opnieuw worden afgetroefd door een tijdelijk lapmiddel? Tijdelijkheid moet eindig zijn. Het is tijd voor perspectief, tijd voor visie. En bovenal: tijd voor woningen.

Eugeen Hoekstra