Tanja Groen Gedicht

Tanja Groen

Haar foto staat bij haar ouders thuis op een meubelstuk

Jaren naar haar op zoek maar het is nog steeds niet gelukt

Op de foto staat ze lief en vrolijk met haar rode konen

Het verdriet schuilt in de tranen die haar ouders tonen.

De dag wil niet komen waarvan zij enkel dromen

Dat de afschuwelijke waarheid eindelijk zal uitkomen

De onzekerheid verdwijnt maar het gemis zal blijven

Hun verdriet is niet enkel in woorden te omschrijven.

Met geen pen is te beschrijven het leed dat ze hebben te dragen

Het niet weten en het gemis vult hun gemoed met zo veel vragen

In tranen steken ze kaarsjes aan in het geloof dat God hen ziet

Er moet toch Eén zijn die verlossing kan brengen in hun grote verdriet.

We mogen hopen dat er gauw een einde komt aan hun beproeving

Dat de moordenaar hen verlost uit hun pijn en levenslange verwoesting

Geef je aan en wees een man die nog een geweten heeft en praat

Zeg hen waar Tanja is en vraag vergiffenis voor je vreselijke daad.

Laat komen die dagen, dagen die vragen

naar gerechtigheid, naar eerlijkheid, naar liefde en oprechtheid,

naar vrede en waarachtigheid.

Laat komen want zij wachten al zo lang!

Eugeen