Schuldige pleziertjes

Guilty pleasures, letterlijk vertaald: schuldige pleziertjes. Eigenlijk is er geen goede Nederlandse vertaling voor deze prachtige Engelse uitdrukking. ‘Heimelijke genoegens’ zou je ze ook kunnen noemen. Dingen waar je stiekem dol op bent, maar die je eigenlijk niet in het openbaar durft toe te geven. En dus zeker niet op je Facebook pagina zou delen.

Iedereen heeft guilty pleasures, van die dingen die je leuk vindt, maar die je liever niet met anderen deelt. Een foute artiest, een vreselijk ongezond maaltje vol E-nummers, een verschrikkelijk slechte serie of iets anders waar je maar geen genoeg van kunt krijgen. Iedereen, ik ben geen uitzondering.

 Tijdens de gebruikelijke nazit na afloop van onze wekelijkse handbalwedstrijd vertelde mijn vriendin M. vol verbazing dat haar collega, een bovengemiddeld intelligente dame van deze tijd, naar TLC keek. M was oprecht geschokt. TLC. Volgens haar alleen maar inhoudsloze, te Amerikaanse programma’s. “Wie kijkt daar nu naar?”, vroeg zij zich hard op af.“Ik”, was, met enige schroom, mijn antwoord. Haar mond viel open. Na twintig jaar vriendschap dacht ze me te kennen.

 Maar nee, ik kijk naar TLC. Heerlijk vind ik het. Hoe slechter het programma, hoe beter. Even verstand op nul, zak chips op schoot en niet denken aan de dertig traktaties die ik nog moet maken. Met vermaak kijken naar Amerikaanse bruiden die hun jurk gaan uitzoeken samen met hun schoonmoeder. Sukkels. Een real live soap over een man met vier vrouwen en achttien kinderen, gevolgd door een documentaire over Louisa die slechts 300 kilo weegt en niet snapt hoe dat kan.

 TLC, mijn guilty pleasure dus. Echter niet mijn enige ben ik bang. Elk jaar ga ik naar het concert van de 3J’s bij Caprera in Bloemendaal. Ik houd ervan. De Sound of Music? Ondertiteling niet nodig, ik ken zowel de gesproken als gezongen teksten uit mijn hoofd. Het Songfestival? Blijer kunnen de trainsters bij Fit4Lady me niet maken wanneer ze ‘CD2’ opzetten tijdens de work-out. Alle songfestival ‘hits’  komen dan voorbij en ik zing ze (stiekem) woord voor woord mee. Heerlijk! En dan de ‘Pfaffs’, ik mis Jean-Marie, Carmen en wijlen Bompa nog altijd.

 Ik ben er nog niet. Er zijn ook guilty pleasures waarvan ik vind dat ik er misschien maar mee moet stoppen. Of in ieder geval minderen. Of zijn het dan geen guilty pleasures, maar verslavingen? Laat het nu net december zijn, de maand van het bedenken van de o zo goede voornemens…

 Douchen? Zeker een half uur, als het niet langer is. Zo zonde van het water, maar o zo ontspannend.

Cola light, nog zo’n voorbeeld van wat minder kan. Lang leve de aspartaam en vreselijke E-nummers die erin verwerkt zijn. Maar het is zo lekkerdat shotje cafeïne, zeker voor een onvervalste theeleut. Eén blikje in plaats van vier op een dag moet toch lukken? Pindakaas op een dubbele creamcracker.  Elke dag, minstens twee. En dan tot slot. Dat ‘ene’ sigaretje bij die ‘ene’ borrel. Al zijn dit er soms wat meer.

 Stiekem, maar met mate. Het mag. Toch? Guilty pleasures, heimelijke genoegens, schuldige pleziertjes. Ga ik ze omzetten in goede voornemens? Neen. Ik ga in 2016 het woord schuldig er gewoon vanaf halen en maak er zuiver ‘pleziertjes’ van. Win-win zeg ik je.

MARJOLEIN DEUTEKOM