Radiocolumn: Van wie is de waarheid

Heeft u dat ook zo gemist de afgelopen twee maanden? Die twee zaken die tijdens de zomervakantie om onverklaarbare redenen steeds schaarser worden. U begrijpt natuurlijk dat ik doel op het gemis aan zonneschijn en ‘echt nieuws’.

Dat ik tijdens mijn vakantie eenderde van de dagen op plensbuien  ben getrakteerd, is in wezen mijn eigen schuld: hadden we maar niet een maand door Chili en Argentinië moeten rondvliegen terwijl het daar winter was. Maar ondanks dat hebben we een perfecte tijd gehad. Veel gezien, talloze mensen gesproken – dat krijg je gelukkig als je met z’n tweeën reist en alles zelf hebt uitgezocht – en uiteindelijk, moe maar voldaan weer terug in eigen kikker-regeltjes land. Weinig zon gehad dus, maar ook weinig nieuws, althans een maand lang geen Nederlandse krant gezien. In Buenos Aires, een stad met 3 miljoen inwoners, zou je toch wel verwachten een Volkskrant aan te treffen. Maar: nada! Pas op de internationale luchthaven waar we wachtten op onze terugvlucht, zag ik twee exemplaren van De Telegraaf liggen. Wel, die hoef ik niet, da’s zeg maar de Rensgarsbode voor Wakker Nederland. Aangezien de Rensgarsbode lokaal al nieuws presenteert van het peil ‘kip dood gevonden in achtertuin poelier’, heb ik daar op landelijk  niveau ook niet echt behoefte aan. Nee, dan maar geheel geen nieuws, afgezien wat we uit Spaanstalige Argentijnse kranten oppikten. Maar daar kwam het topic Nederland niet in voor. En helemaal Schagen al niet. Terwijl dáár nu juist in de maand juli wereldnieuws werd geschreven. Ik had via internet aan de andere kant van de aardbol al wel wat flarden opgepikt via de leesbare en objectieve sites van SchagenFM en SchagenVandaag, maar pas bij thuiskomst ontvouwde mij de ernst en aard van dit journalistieke hoogtepunt zich pas volledig. U vermoedt natuurlijk dat ik het heb over de Ark van Johan Huibers, aangezien dat nieuws de wereld over is gegaan. Maar nee. Het nieuws daarover was óp. Dus moest er nieuw nieuws komen. En als iets niet komt, dan moet je het máken. Dat is blijkbaar de ongeschreven regel in de LOI-cursus ‘Hoe word ik ster-verslaggever in slechts tien lessen’. In de zomervakantie schijnt het nieuws zich namelijk schuil te houden, althans dat is de mening van velen die daarvoor ‘doorgeleerd’ hebben zoals dat zo fijntjes in de volksmond genoemd wordt. En wegens het matige weer werd er ook niet door hele volksstammen gebarbieknoeid. De enkeling die dat wel deed, viel op. De rook van zijn lijkverbranding viel op. ‘Ah’, dachten de ex-LOI-cursisten, ‘waar rook is, is vuur.’ En dit adagium werd gekoesterd en gedrukt en in de mond van anderen gelegd. Met zelotische ijver ging men te werk: ‘laat ons gaan zoeken naar waar het vuur is.’ Ook werden er onnozele halzen, mede-scribenten en pseudo-columnisten voor karren gespannen – het was immers tevens folkloretijd nietwaar – om deze karren te vullen met verbale mest en die uit te storten over de abonnees en lezers, die bij gebrek aan beter wel abonnee en lezer zouden blijven. Dat was namelijk al lang zo. Om precies te zijn: al 150 jaar. Want de Rensgarsbode, door een enkeling ook nog wel Schager Courant genoemd bestaat deze maand 150 jaar. In een bericht, gepubliceerd op 29 september 2006, wordt gemeld dat de 10.000e lezer in Schagen is binnengehaald. Verder staat er, ik citeer: ‘Een verheugend verschijnsel, dat samenvalt met het 150ste jaar van de Schager Courant. Eind september 2007 hebben we er anderhalve eeuw opzitten’. (Einde citaat)

Phoe, moet men als redactie op het Rensgars in Schagen gedacht hebben, al anderhalve eeuw nieuwsvoorziening. Wordt het niets eens tijd voor wat anders? Het is wel mooi geweest zo. Wie heeft er naast die gratis goedgedocumenteerde en snelle internetberichtgeving nog zes keer in de week die twee blaadjes krantenpapier nodig die ‘Stad en Streek’ heten en die voornamelijk lichtbewerkte persberichten bevatten? Ik denk dat er tijdens de redactiebijeenkomst even een diepe stilte viel. Van wie toen precies het lumineuze idee kwam, is in de latere hectiek die ontstond niet meer te achterhalen. Het idee was: er zouden feestelijke happenings gaan plaatsvinden tijdens het jubileum en daarnaast zouden ze nog één keer echt knallen, met mooi zelfgemaakt nieuws dat zo’n schok in Schagen teweeg zou brengen, dat de krant – nu door echt niemand meer serieus genomen – zou kunnen ophouden te bestaan. ‘In één klap klaar, na 150 jaar.’ Dan zouden de verslaggevers verder ál hun tijd kunnen vullen met het schrijven van boekjes over hoe dingen waren, vroeger en zo, toen de wereld nog overzichtelijk was en hét nieuws nog hún nieuws was. Dan zouden ze elke week wel ergens op een zelfgeorganiseerde boekenmarkt kunnen zitten. Aldus werd besloten: nog één keer nep-nieuws en dan…
Voor het echte nieuws was ik vorige week aangewezen op een gemeentelijk-gesponsord blaadje met de archaïsche naam: Omring Express, waar onder de kop ‘Gemeentehuis aan huis’ de gemeente Harenkarspel van haar wel en wee bericht. Daar stond dat er op maandag 10 september een hoorzitting gehouden wordt over bezwaarschriften die een aantal Valkkogers hebben ingediend tegen een nieuwe bewoner. Althans niet tegen de bewoner. ‘Nee, het is niets persoonlijks’, schijnt een dezer hypocriet te hebben gezegd. Niet tegen de nieuwe bewoners, maar tegen de – grotendeels goedgekeurde – bouwplannen van deze uiterst sympathieke mensen. Laat ik u even de situatie schetsen. Aan het eind van het eenstratige buurtschapje Valkkoog, op nummer 49, stond geruime tijd een krot van een boerderij te koop met flink wat omliggende erfgrond, een totaal verwilderde tuin en een verwaarloosde bomenrij. Uiteindelijk is deze verrotte troep gekocht door een idealist uit Dirkshorn die er nu met vrouw en zoon en hond Pepper in woont. Ze zijn wel idealisten, maar niet gek. Want in deze puinzooi valt niet te wonen en dat is ook helemaal hun bedoeling niet. Ze hebben door architect en graficus Rens Bakker een Noordhollandse boerderij laten tekenen op basis van eigen schetsen en ideeën. Deze impressie is vervolgens in bouwtekeningen omgezet en bij de gemeente ingediend. Een en ander zal verschijnen op de plek van de huidige bouwval, die daartoe terecht wordt verwijderd. Tot zo ver niets aan de hand. Totdat er bezwaar werd aangetekend door een aantal kortzichtige querulanten uit Valkkoog zelf, niet eens allemaal buren, tegen bouw, sloop, bomenkap, vijveraanleg, waterputbouw, mestvaaltverwijdering en ga zo maar door. Ze willen zelfs dat het krot blijft staan, als beeldbepalend aangezicht van Valkkoog. Het hok is echter vrijwel onbewoonbaar. Hetgeen gekomen is door de vorige – nog levende – eigenaar. Er zat zelfs niet eens een rioolaansluiting in. De toenmalige alleenwonende bewoner deed zijn behoeften gewoon in de koegang. Toen het fornuis uit de keuken werd gehaald zat er tussen fornuis en muur een 12 cm dikke koek van eierschillen, etensresten en verpakkingsafval. Alle reden om een nieuwe onder architectuur vervaardigde stolp neer te zetten. Hetgeen ook wel gaat gebeuren.