Radiocolumn: Vakantie is… eten

Geld, daar zijn we wel doorheen. Zeker na de afgelopen vakantie. Hoewel we toch besloten hadden het dit jaar rustig aan te doen, qua financiële ‘doorlek’. Dat is met name voor mij een hele opgave. Vakantie staat voor mij namelijk synoniem voor ‘eten’. Ik ben in de grond een eetliefhebber.

Niet een het-zo-maar-wat-in-je mond-proppentype, maar meer een viergangen-in-alle-rustgenieter. In dichtbije buitenlanden, zoals daar zijn Italië, ga ik dus helemaal uit mijn dak, culinair gesproken. Als we dan om pakweg negen uur beginnen aan de culturele uitstap naar een stad met briljante kerk of doopkapel, dan loop ik zo rond half elf al met mijn hoofd in mijn nek, de neus geheven, links en rechts geuren te snuiven van allerlei uitspanningen die me zullen verleiden tot de uiteindelijke keus, zo rond de klok van enen, over waar de lunch te gebruiken gaat worden. Die combinatie van vroeg-renaissancistische fresco’s en 21e eeuwse kookkunst is – voor mij althans – een hemelse gewaarwording. Met een gevulde maag beziet men de wereld van een zonniger kant. De dag wordt vervolgd, musea bezocht, kerken aanschouwd, vergezichten bewonderd. De avond nadert en mijn neus steekt zich weer in de kookluchten. Ik neem aan dat het u duidelijk zal zijn dat dan om een uur of negen ’s avonds de sfeervol ondergaande zon – bij voorkeur aan een rimpelloos meer – dient te worden ‘uitgegeten’ middels een eenvoudig maar voedzaam viergangenmaal.

Dit, en het zo tussentijds lezen van enkele Plukker-gekochte boeken, maakt een vakantie aangenaam. Want van sport en aanverwante geestverwekende activiteiten houd ik niet. Wandelen in bergen is ‘the limit’, gegeven het feit dat we een boxer mee hebben, die – net als pierebadzeurend nakroost – ook een beetje een vakantiegevoel moet krijgen.

Helaas kom je voor deze dagelijkse genoegens niet met een paar euri weg. Tenminste, niet als je je ego groter schat dan de fiscus je waardeert. Ofwel als je meer geeft dan je beurs heeft. Daar hebben we voorgaande jaren ruim ervaring mee op kunnen doen: een reis door Zuid-Amerika die niet geboekt bleek te zijn, een trip door China die veel ‘extra-extra’s’ had en een ‘doopreis’ naar Chili, waar ik de choco-opa met zulke fantastische creditcards bleek te zijn. Dus dit jaar moest de vakantie écht, echt budget-normaal zijn. En dat is gelukt, ja, ja… Allereerst kochten we een caravan, want campings zijn beslist goedkoper dan de hotels of appartementen waar we in het verleden in verbleven. Vervolgens reden we 4700 kilometer, omdat het weer niet overal van die kwaliteit was wat we gehoopt hadden; met andere woorden: weken hoosbuien, dus weg wezen. En uiteindelijk hebben we bij Genua vrienden bezocht. Daar was in principe niks mis mee, alleen de weg naar de enige camping in dat hele godverlaten gebied had een hellingpercentage van 17% – wat niet was aangegeven middels enig verkeersbord. We hebben de camping na diverse verwoede pogingen niet bereikt, ondanks duwhulp van zes bereidwillige Italianen. Kom daar maar eens om in Callantsoog, qua Hollanderhulp. Alleen zijn nu wel mijn koppelingsplaten aan gort. Dus voor vakantie met onze Kipcaravan zijn we de komende twee jaar aangewezen op Texel of zo. Ook leuk. Maar… kan je daar een beetje goed eten?