Radiocolumn: De strijd tegen… de verzameling

Ik heb het zweet nog op de bovenlip. Zo’n inspanning heeft het me gekost en zo druk was het om me heen. Ik ben namelijk afgelopen donderdag naar ‘de hoofdstad des lands’ geweest. Zo werd dat vroeger aangeduid als je een reis maakte naar Amsterdam. Maar ja, dat was nog in de tijd van de trekschuit en zo, toen de gang naar de stad en meer in het bijzonder onze Hoofdstad, met kapitaal, nog een hele onderneming was. Een tocht waar je je in vrienden- en familiekring op voor kon laten staan. Tegenwoordig leg je daar alleen nog maar eer mee in als je het binnen de 40 minuten hebt gered, qua file dus.

Wat landelijk het tweede weekend in september is voor hardlopers om zich naar Amsterdam te begeven, dan vindt namelijk de Dam-tot-Dam-loop plaats, is het eind van de eerste week in oktober voor de Bij-kaarthouders, dan vieren zij de Drie Dwaze Dagen in de Bijenkorf. En dat heb ik geweten. Mijn God, je kon over de hoofden lopen, de 3.333 cadeautjes voor vroege vogels waren na ruim een uur al op, terwijl de deuren al om acht uur ’s ochtends open gingen. Gelukkig heb ik – naast het missen van een welkomscadeau – ook het vocale gejank van kwijlnicht Gordon gemist die de opening mocht verrichten, omdat het de 25e keer was dat dit graai- en kredietfestival werd gehouden.

Na vijf minuten brak het klamme zweet me al uit. Ik ben toch al niet zo’n volksminnaar, groepen en massa’s hebben niet mijn aanwezigheidsvoorkeur, doch deze hoeveelheid bijna furieuze en merendeels vrouwspersonen deed me oprecht huiveren. ‘Maar waarom ben je dan gegaan, sukkel. Je had dit toch kunnen zien aankomen, zeker als je meer dan de kop boven het stukje op pagina 3 van de Volkskrant had gelezen. Dan had je kunnen weten dat je niet de enige zou zijn en je zeker niet zou kunnen genieten van een aandachtige consumptieve-dienstverlening.’ De rijen bij een bierloket in een willekeurig stadion waren nog kinderspel vergeleken bij de wanhopig ogende hordes rond de kassa-units aan het Damrak.

De Bijenkorf aan het Damrak, niet geheel toevallig naast het beursgebouw. In het ene pand is in maanden scheppen met geld verdampt, in het andere wordt in drie dagen een vermogen over de balk gegooid. De bezoekers van beide panden hadden evenwel noch enige notie noch enige last van elkaar. Ze vulden elkaar als het ware aan: Alles ging immers óver en óp krediet. 

Ik, echter, zal duidelijk zijn over mijn beweegredenen om naar de Bijenkorf te gaan. Er waren namelijk schoenen in de aanbieding. ‘Ja, hoor’, hoor ik u al meesmuilen, ’die gaat voor schoenen helemaal naar Amsterdam’. Helaas, het is niet anders. Aangezien er in het onvolprezen maar ook ietwat zelfgenoegzame Schagen slechts één winkel is die twee paar schoenen in mijn maat heeft en ik er daarvan drie weken geleden één paar heb gekocht. Meer keus is er dus niet. Qua schoenen leef ik namelijk bepaald niet op grote voet. Dus: op zoek naar Van Lier, maat zes-en-half.
En – de eerlijkheid gebiedt me dat te zeggen – er waren tijdens de ddd-dagen ook veel DVD-boxen ‘im Angebot’. Series, jaargangen compleet, tientallen DVD bij elkaar. Ik ben zo’n gek die graag iets compleet heeft. Of dat nu zijn als boeken het Bureau van Voskuil, de Tandeloze Tijd van Van der Heijden of op CD bijvoorbeeld alle Bachcantates van Ton Koopman, 67 stuks op rij. Die worden jaarlijks in december gedraaid, om te cumuleren in het Weinachtsoratorium op… ja juist: 1e Kerstdag, tijdens het ontbijt. Ik heb vele 24’s, Twin Peaks’, Walanders, Prison Breaks en… een incomplete La Piovra, de Serie Octopus, de strijd tegen de Maffia in Italië. Alleen de series 3 en 4 staan in de kast. Beide gezien natuurlijk en bewaard, hoewel je ze noooooit never zal herzien. Dat is eigenlijk de voortdurende makke met al die gekochte DVD’s. Een film eenmaal bekeken, kan je net zo goed weggeven. Hoog op na jaren wil je een hele goede film nog wel eens herzien. Dat hadden we eigenlijk al bij de videocassettes. Heb ik ook nog rijen van staan – op zolder. Die kunnen net zo goed naar het klein chemisch afval. Hoewel muziek, al die honderden CD’s, draai je gelukkig wel vaker. Waarbij zij aangemerkt dat ik ook al díe schijven kóóp. Koop: weet je wel, betaal en zo. Of via internetzaken als Bol.com, óf bij een excellente Alkmaarse zaak  als Klassiek-AZ. Want downloaden blijft in mijn optiek gewoon jatten, dat gebeurt met mijn foto’s al genoeg.

Maar goed,  ook La Piovra stond dus ‘compléét’, in het aanbiedingsboekje, wat wij uit de aard der zaak gewoon thuisgestuurd krijgen – als trouwe Bij-kaarthouder.  Naast de schoenen een reden te meer om – per spoor uiteraard, filematig gesproken – naar  de hoofdstad af te reizen.
De schoenen werden natuurlijk niks. Een páár paar in mijn maat… geweest, maar helaas ‘compleet op, op, op’. Er moeten dus veel meer kleine mannetjes als een speer naar de Bijenkorf zijn gegaan. Vermoedelijk wonen ze dichterbij, of houden ze van Gordon en zijn dus vroeger gegaan. Misgreep voor me. Dat worden toch weer schoenen uit Argentinië of Milaan.

Maar de DVD’s met alle seizoenen van La Piovra, de Octopus zijn wel gelukt. Hoewel: even wat cijfers. Acht jaargangen op 25 DVD’s in 10 dozen. Totaal 4114 minuten kijkplezier, hetgeen een tijdsspanne van 68 uur vergt. Da’s een giga kijkmarathon, daar krijg ik het zweet van op de bovenlip. Wanneer gaan we dat in Godsnaam bekijken. Na mijn virtuele pensioen? Oh, waarom meet ik mijn grenzen niet eens af aan mijn lengte… of mijn schoenmaat.