Geen pardon voor onderduikers?

Er dreigt een 11-jarige jongen met de Armeense nationaliteit uit Nederland gezet te worden, terwijl hij nog nooit in Armenië is geweest. Geboren en getogen in Amsterdam. Hij zal zich dan ook vooral Amsterdammer voelen. Is het wel humaan om hem alsnog uit te zetten? Het Ministerie van Migratie zegt er niets aan te kunnen doen. ‘Wij zijn gewoon een ordinaire beleidsmachine’, aldus een woordvoerder van PVV-minister Marjolein Faber.

Mikael Matosyan en zijn moeder mogen niet blijven omdat ze langer dan drie maanden uit beeld zijn geweest, waarschijnlijk ‘ondergedoken’. Dat is het hardvochtige argument dat door het Ministerie van Faber wordt aangedragen. Mikael’s moeder had in 2010 asiel aangevraagd, maar die werd afgewezen. Ze bleef toch in Nederland, en kreeg daar haar zoon. Mikael wil nu graag toestemming om in Nederland te blijven op basis van de ‘Afsluitingsregeling’, ook wel ‘kinderpardon’ genoemd. Maar die regeling is een uitgekleed kinderpardon

Het probleem rond kinderen met een migratieachtergrond die strikt juridisch gezien hier illegaal verblijven, speelt al veel langer. In 2012 diende GL-raadslid van Hollands Kroon Jacques de Vreede een motie in om te pleiten voor een kinderpardon. De motie werd aangenomen. CDA en VVD steunden de motie helaas niet: ‘Wij houden ons niet bezig met landelijke politiek’, lichtte toenmalig VVD-raadslid Ada de Haan haar weigering toe. Zo’n 100 gemeenten namen eenzelfde motie aan. Er bleek toen veel steun te zijn voor ‘het’ kinderpardon, een wet gemaakt door PvdA en CU. Kinderen van vluchtelingen die langer dan 8 jaar in Nederland woonden zouden volgens die wet in Nederland mogen blijven, samen met hun ouders.

Door het kinderpardon mocht de toen in Nieuwe Niedorp wonende 12-jarige Junior Nahayo uit Burundi, samen met zijn vader in Nederland blijven. Er komen nog steeds vluchtelingen naar het veilige Nederland. Ook naar Hollands Kroon en Schagen. Vele vrijwilligers doen hun best om deze mensen te helpen bij hun integratie in de Nederlandse samenleving. Bijvoorbeeld in de Crisisnoodopvang Schagen Oost.

Begin 2018 werd er wéér een motie aangenomen rond het kinderpardon, waarin de raad van Hollands Kroon zich uitsprak tegen de wel zeer starre uitvoering van het kinderpardon. Het ‘meewerkcriterium’ zorgde ervoor dat slechts 2% van de aanvragen werd toegewezen. Het college van Hollands Kroon werd opgedragen te pleiten voor versoepeling van het strenge landelijke beleid. CDA en een deel van de VVD stemden toen weer tegen. De raad kon destijds helaas niet veel meer dan signalen afgeven naar Den Haag, wat natuurlijk geen kwaad kon.

De huidige overwegend neoliberale raad zal het niet meer zo gauw voor in het nauw gedreven vluchtelingen opnemen. Het gematigd linkse geluid in het college van B&W is met het aftreden van wethouder Lilian Peters, die helaas geen steun ondervond van haar collega van de PvdA, verdwenen.

Het vluchtelingenbeleid is een landelijke regeling waarin de gemeente geen medezeggenschap heeft. Het geldt voor alle vluchtelingen in Nederland, waar ze ook verblijven. En met de komst van kabinet Schoof, waarin een op xenofobie gebaseerde partij de toon aangeeft, zal het er niet beter op worden. Eerder slechter. Dat laat Marjolein Faber nu al zien. Een in Nederland geboren Armeense jongen zal worden uitgezet, samen met zijn moeder.

De PVV zou het liefst grote hekken om Nederland plaatsen om zo buitenlanders te beletten dit dierbare land te betreden. De PVV is zo xenofoob als wat. Wist je dat de Nederlandse bevolking zonder instroom van nieuwe Nederlanders zou inkrimpen en nog meer vergrijzen? In die zin mogen we migratie omarmen.

Het kinderpardon is helaas al jarenlang een politiek issue. Af en toe laait de discussie rond asielkinderen die al lang in Nederland verblijven weer op. De coalitiepartners van het vorige kabinet spraken af dat een grote groep kinderen opnieuw volgens ‘versoepelde’ criteria zou worden beoordeeld. Sindsdien is het kinderpardon Afsluitingsregeling gaan heten.

De ‘discretionaire bevoegdheid’ werd overgedragen aan het hoofd van de IND. Voortaan kan niet de minister, maar secretaris-generaal Rhodia Maas beslissen of er sprake is van een schrijnend geval. In een kil kantoor beslist een voor het grote publiek onbekende ambtenaar over het lot en de toekomst van een kind. En Rhodia Maas oordeelt nu dat Mikael niet mag blijven omdat hij enige tijd was ondergedoken.

Eigen schuld. Zelfs de Raad van State strijkt niet de hand over het hart. Hij moet weg. Wet is Wet. Menselijke maat? Die is ver te zoeken. Een oude man van 79 houdt nu een hongerstaking voor het kantoor in Den Haag en er wordt een solidariteitsmars gehouden.
Mikael heeft Armenië nog nooit gezien en zal zich op en top Nederlander voelen. Hoeveel soortgelijke gevallen zullen er nog meer zijn in Nederland? Hoeveel onderduikers telt Nederland anno 2024? Onderduiken heeft een heel nieuwe betekenis gekregen…