Column: Slaan we niet een beetje door?

Ik volg met verbazing alle perikelen die zich afspelen in de mediawereld. Populaire presentatoren, verslaggevers en zangers blijken niet van de vrouwen af te kunnen blijven. Het is niet best dat vrouwen zich onveilig voelen en een stuk bewustwording en openheid is nodig om dat gedrag te veranderen. Maar wat er momenteel gebeurt: ik word er eerlijk gezegd niet goed van!

Aanklachten over seksuele intimidatie vliegen je om de oren momenteel en mensen worden aan de schandpaal genageld door Jan en Alleman terwijl de feiten nog niet eens duidelijk zijn.
Huwelijken en carrières worden vernietigd, en zelfs bij ontrouw waarbij sprake is van vrijwillige basis van beiden kanten bemoeit heel Nederland zich ermee.
Mensen, waar zijn we allemaal mee bezig? Slaan we niet een beetje door?

Als een stel er uiteindelijk samen voor kiest om toch bij elkaar te blijven en de vrouw de man blijft steunen is dat haar keus. Er hoeven geen moraalridders te komen die de vrouw voor alles en nog wat uitmaken. Hun proces, hun beslissing en daar heeft verder niemand wat mee te maken.

Natuurlijk is het goed dat men bewust wordt van wat er speelt. En ja; de waarheid moet naar boven komen in schrijnende gevallen. We moeten echter oppassen dat slachtoffers die daadwerkelijk zeer traumatische ervaringen hebben opgelopen, straks ook niet meer worden geloofd, omdat er nu hele rechtszaken plaatsvinden voor opmerkingen en een tik op de bil van vele jaren geleden.
Ook ik heb situaties meegemaakt die niet prettig waren. En ja, ik zou net als vele andere vrouwen tig mannen aan kunnen klagen om hun gedrag vroeger, maar ik koos ervoor om het met humor op te lossen en het niet al te persoonlijk te maken. De één is weerbaarder dan de ander en ik heb de mazzel dat ik aardig voor mezelf op kan komen.

Zo stond ik bijvoorbeeld een aantal jaren geleden, nog in de bloei van mijn leven, in een snackbar met een frikandel in mijn hand om die heerlijk te versmaden. Op het moment dat ik mijn mond opende om een hapje te nemen hoorde ik naast mij een raar gekreun. Daar zat een vent, half onderuitgezakt in een stoel onappetijtelijk, verlekkerd en ongegeneerd naar me te kijken. Op zich al gênant, die blik maar toen nog zijn woorden: ‘Oh, ik wou dat ik die frikandel was en zo dicht bij dat mondje zat’ gromde hij. Daar sta je dan met je goede gedrag!

Enkele secondes was ik van slag maar herstelde snel om vervolgens met volle overtuiging te zeggen: ‘Oh ja?’, ik keek hem met een kille blik vastberaden aan, beet met mijn tanden het topje af en spuugde het op zijn tafel. Dat was een ijskoude douche voor hem. Zijn gegrom klonk opeens veel minder spannend en opgewonden en bleekjes draaide hij zich om. Waarschijnlijk geholpen door zijn fantasie die nu in een hele andere frequentie was beland. Meneer hield zich verder gedeisd.

Ik moet bekennen dat ik sowieso nooit tekort aan aandacht van mannen heb gehad en dat ik ook te maken kreeg met lomperiken die eigenlijk een heropvoeding nodig hadden. Zo’n vent in die snackbar is natuurlijk goed fout en hij zou dit waarschijnlijk niet flikken als ie een beetje respect voor vrouwen zou hebben gehad. Ook heb ik meerdere tikken op mijn billen gekregen in het verleden en werd er tegen me aangeschuurd omdat er zogenaamd geen ruimte was om normaal langs me heen te kunnen. De zogenaamde ‘sorry maar het moest even’ vlogen je dan om de oren maar de ogen spraken duidelijk een andere taal. Dat was toch maar weer mooi meegenomen, die toen nog volle borsten van me, tegen ze aan.

En ja, er is ook naar mij gefloten en geroepen door vele bouwvakkers die op de steigers stonden of flirtende stratenmakers zittend op de grond, zodat ik ongevraagd ook nog eens werd getrakteerd op hun zweterige bouwvakkersspleet. Ik schrok daar niet zo van, maakte een scherpe opmerking of een geintje, wenste ze een fijne dag en liep verder. Ik voelde me niet geïntimideerd al hoopte ik altijd wel dat mijn vriend zich toch even anders gedroeg op zijn werk. Er wordt inmiddels trouwens weinig meer gefloten hoor, op wat deuntjes na dan, die ik zelf fluit als ik over straat loop.

Het blijkt de tijd van verandering te zijn. Ik ben blij dat ik opgegroeid ben in een tijd waar er nog plaats was voor een onschuldige flirt of grap. Laten we het alsjeblieft nog een beetje luchtig houden allemaal, het leven is al zwaar genoeg. Hoop overigens niet dat ik nog eens aangeklaagd word want eerlijk is eerlijk, ook ik gaf wel eens een speels tikkie op het achterwerk van een leuke vent. Ik wacht in spanning af.

Liefs Henny