Column: Lichtpuntjes

Ik sta bekend om mijn optimisme en ben over het algemeen een vrolijk mens die het beste van elke situatie probeert te maken. Zo was ik niet hoor! Welnee, ik zag voorheen overal spoken en maakte me over van alles en om iedereen zorgen. Had ook te kampen met een soort redderssyndroom. Uitermate lastig voor mezelf maar zeker ook voor mijn naaste omgeving.

Ik zal jullie de perikelen uit die tijd besparen maar ik kwam uiteindelijk bij een psychologe terecht die me meedeelde dat ik toch echt de wereld niet kon redden, ook al zou dat nog zo graag willen. “Je bent Jezus niet en dat zal je ook nooit worden”, haar letterlijke woorden. “Je kunt niet iedereen redden en je bent alleen verantwoordelijk voor jezelf”. 

Het heeft uiteindelijk nog een hele tijd geduurd voor ik ook daadwerkelijk in staat was om dit in praktijk te brengen. Nu heb ik het onder de knie. Het zal ook eens tijd worden! Ik heb echter, tot op de dag van vandaag, voor sommigen nog steeds een heel irritant trekje.

De behoefte om te redden is weg maar ik bezit nog wel steeds de drang om met hartjes te strooien en te prediken over Liefde. Waarschijnlijk geïnspireerd door het o zo prachtige Imagine van John Lennon waar ik al vanaf mijn zesde fan van ben. Een leven zonder oorlog en iedereen blij. Stel je toch eens voor!

Zelfs in de rotste situatie blijf ik de mooie dingen zien en kom ik weer om de hoek met mijn Liefde, Hartjes en mijn zaklampje om licht te schijnen. In de hoop dat de ander daar van opknapt. Heel goed bedoeld en vaak ook erg gewaardeerd maar er zijn er ook die op zulke momenten iets hebben van:  ‘Rot toch op met je zweverige gezwam!’

En dat mag! Ik respecteer dat van de ander. Ieder zijn eigen manier van kijken toch? Ik merk de laatste weken dat ik er wat meer moeite mee heb om met dezelfde overtuiging en enthousiasme mijn lichtje te laten schijnen. Want laten we eerlijk zijn lieve luisteraars: het gaat allemaal niet echt lekker hè, de laatste tijd.

Zelfs deze rasoptimiste begint te merken dat de batterijtjes een beetje op beginnen te raken. Ik voel me af en toe net zo’n Duracell Konijntje met een lampje in haar handjes. Maar dan heb ik het niet over het opgeladen exemplaar wat vrolijk huppelend staat te springen. Ik voel me er zo een waarvan het lampje steeds minder gaat schijnen en zelfs af en toe flikkert… Ik wil wel blijven verlichten maar het is wel verdomde moeilijk hoor.

Ik vind mensen niet heel lief meer tegen elkaar de laatste tijd. Waar je voorheen nog wel eens interessante gesprekken kon voeren lijkt het nu toch wel heel moeilijk om je mening te geven zonder dat men je gelijk aan de galg wil hangen. Verdeeldheid, polarisatie, wijzen met een  beschuldigend vingertje. Het lijkt zo gewoon te worden.

Er ontstaan inmiddels allerlei groepen: gevaccineerd/ongevaccineerd, makke schapen, asocialen, wappies, complotdenkers, angsthazen, dom volk dat niet mee wil werken aan het coronabeleid en noem maar op.

Worden jullie er ook zo moe van? Al die verwijten naar elkaar, het stempelen, het in hokjes plaatsen van groeperingen, elkaar de schuld geven. Ik ben, waarschijnlijk net als iedereen, het hele coronagebeuren zo zat!

Maar de sfeer en de onderlinge strijd en de verdeeldheid  vind ik eigenlijk nog veel erger. En daar zit ik dan, met mijn hartjes, mijn behoefte om extra te gaan schijnen omdat ik het zo graag anders zou willen zien. Ik ben een dromer, ik wil dat iedereen met of zonder prik, gezamenlijk, respectvol met elkaar omgaat. Het maakt mij niet uit of je je wel prikt of niet of dat je staat te juichen voor de booster. Kies je liever voor de booster op de kermis? Ook prima! Doe gewoon lekker je ding!

Accepteer mij zoals ik ben en ik accepteer jou zoals jij bent! Volgens mij is dit de beste manier om te dealen met deze tijd. Mijn lichtje raakt dus een beetje op en wat is het dan fijn om te zien dat er gelukkig nog heel veel andere lichtpuntjes zijn. Zag onlangs op Facebook dat een man een oproep deed voor het tijdschrift de Quest. Hij verblijft langere tijd in het ziekenhuis en kon wel wat afleiding gebruiken. Talloze spontane liefdevolle reacties van lezers die hem wel de tijdschriften toe willen sturen of zelfs persoonlijk langs gaan brengen.

Of de hartverwarmende actie van een lieve Schagernese die op eigen houtje tassen vol met boodschappen heeft geregeld voor mensen die wel een extraatje kunnen gebruiken. Zij heeft 61 gezinnen blij kunnen maken. Bij deze twee acties werd er niet gevraagd of de betrokkenen wel of niet gevaccineerd waren. Het deed er niet toe!

Het waren acties van mens tot mens en zo hoort het ook te zijn. Dit soort dingen geven de burger weer moed toch? Mij in ieder geval wel! Deze hele coronaperiode gebeurt er al zo vreselijk veel. Laten we ons focussen op de mooie dingen, dat maakt het zoveel dragelijker.

Nee, ik ben Jezus inderdaad niet, pretendeer ik ook niet te zijn. Ik ben wèl een dromer, maar gelukkig niet de enige. Ongeacht waar je ook voor kiest of waar je voor staat; Je bent voor mij een mens. Mag ik dat ook voor jou zijn? 

Leef in liefde.

Henny Bakker