Column: Hoeft ze nog niet te weten

Mijn kleindochter is gek op boekjes. In de huiskamer ligt een stapel onder de salontafel. In haar slaapkamer boven staan ze op een rij in haar kast. Ze bekijkt de plaatjes en af en toe doet ze net alsof ze ‘echt’ kan lezen. De boekjes staan vol leuke verhalen. Pinokkio die van houten pop verandert in een echte jongen. Jip en Janneke die allerlei kleine avonturen beleven. En meer van dat soort vertellingen. Voor mijn kleindochter bestaat de wereld uit schattige poezen, grappige hondjes en leuke boerderijdiertjes die over het erf van de boer scharrelen. Het koetje rent lekker in de wei en eet daar gras en paardenbloemen. Het kippetje pikt hier een daar een graantje mee en weet soms ook nog een wormpje te verschalken. Kortom, de boekjes schetsen een lieflijke, vredige wereld. 

Het kleine meisje weet nog niet hoe de wereld écht in elkaar zit. Dat vertellen al die rijk geïllustreerde boekjes haar niet. Zij denkt dat Sinterklaas echt bestaat en dat de koe een goed leven heeft op Old Mac Donald’s boerderijtje. De waarheid zou ze niet kunnen bevatten en niet geloven.

Waarom spiegelen we kinderen eigenlijk een ‘ideale’ wereld vol liefde en solidariteit voor? Zou dat zijn omdat we weten dat die wereld niet bestaat? Dat we een onschuldig kind daar niet aan bloot willen stellen?

Het kind hoeft nu nog niet te weten dat die koeien met honderden opeengepakt in een stal staan. Dat die koeien letterlijk worden uitgemolken, zodat ze vroegtijdig naar het abattoir kunnen, waar hun leven wordt beëindigd. Om tenslotte als biefstuk of gehakt in de magen van hongerige mensen te verdwijnen. Dat hoeft het kind nog niet allemaal te weten Ze zou er nachtmerries van krijgen. Maar later.

Later komt ze er vanzelf achter. Dan kan ze zelf de keuze maken of ze vegetariër wordt of niet…

Kees Zwaan