Column: Vakantie

Tadaaaa, mijn laatste column voordat de vakantie begint.
Ik weet niet of jullie nog plannen hebben, maar ik ga met mijn lief naar Tsjechië. We zullen verschillende steden bezoeken waaronder uiteraard Praag, waar we nog geen 5 kilometer vandaan bivakkeren in een eigen appartementje. En nee, dit is voor mij geen vanzelfsprekendheid kan ik jullie vertellen.
De mooiste vakanties maakte ik als kind met mijn ouders, broer en zus in het prachtige Friesland.

Tegenwoordig kom ik er regelmatig want mijn familie woont er nu maar vroeger was het voor ons gezin een hele happening en een lange reis. We woonden namelijk in Zwijndrecht, onder de rook van Rotterdam, Friesland was ons walhalla.

Een oase van rust, prachtige onbebouwde akkerlanden, koeien in de wei en wateren waarop je heerlijk kon zeilen, paling kon vangen en in kon zwemmen. Als we op vakantie gingen, hadden we dagenlang al ons speelgoed uitgezocht en onze kleding in eigen koffertjes gedumpt. Zo werd de kleine Volkswagen kever volgestouwd met een grote hoeveelheid bagage wat absoluut mee moest om een paar mooie weken te kunnen hebben.

We konden door de bomvolle auto nog amper lekker zitten achterin wat er voor zorgde dat we al gauw begonnen te klieren onderweg. Mijn slimme moeder had daar rekening mee gehouden. Ze haalde dan de vakantieboekjes uit de tas tevoorschijn. Ieder een eigen doeboek op schoot zodat we tekenend en puzzelend de reis zo aangenaam mogelijk konden voortzetten. Ouders voorin, samen de ene sigaret na de andere opstekend tot de kever blauw stond van de rook en er een klein raampje openging.

Uiteraard niet te ver want we mochten niet op de tocht zitten, maar ver genoeg om toch nog iets van frisse lucht binnen te krijgen. Wat hadden onze kinderlongetjes veel te lijden. Tja, zo ging dat nu eenmaal. Kun je je nu toch niet meer voorstellen?

Na een groot aantal prachtige en mooie vakanties in Friesland vonden mijn ouders het echter tijd worden om de vleugels verder uit te slaan. Wij bleven maar in ons kikkerlandje, terwijl andere gezinnen naar tropische landen of wintersportgebieden afreisden. Zou het niet goed voor de opvoeding zijn als ook wij de geneugten van het buitenland eens gingen proeven? Dus Friesland werd vervangen door België, Duitsland en Luxemburg.

Dat was voor mijn ouders al heel wat, want zij waren ook geen globetrotters. Ik zie mijn vader nog voor me, ergens in de stad Luik. Hij wist de weg niet en sprak geen woord Frans. De arme man raakte bijna in paniek en wij zaten te gniffelen op de achterbank toen hij de weg stuntelig vroeg en hij een waterval van onverstaanbare woorden over zich heen kreeg. Hij begreep er de ballen van maar het lukte hem quasi begrijpend en beleefd te knikken om vervolgens gauw het raampje dicht te draaien en zijn frustratie te uitten.

Ik zag mijn vader zelden echt chagrijnig, maar wat had hij er toen de P in. Mijn moeder er ook niet echt vrolijker van. De sfeer werd pas weer gezelliger toen we weer op de rustigere wegen kwamen. In een drukke stad verdwalen, de taal niet spreken en totaal geen moer hebben aan de kaartlezer was geen succes. We zijn daarna nooit meer naar een Franstalig gebied geweest.
Enfin, de keren dat we nog op vakantie gingen met het gezin vond ik het wel leuk, maar miste ik vooral mijn eigen vrienden thuis en bovenal mijn platenspeler met al mijn elpees. Het mooiste van de vakantie was toen toch het thuiskomen.

Later werden de vakanties vooral stressperiodes voor mij. Ik zat liever in mijn eigen vertrouwde, veilige omgeving en was alles behalve een avonturierster. Ik hoefde niet zo nodig en had een hekel aan autoreizen, vliegen en verafschuwde zelfs de boot. Tja, dan blijf je al gauw thuis hé? Kortom, ik liet me leiden door onzekerheid en angst en daardoor heb ik mezelf veel reiservaringen ontnomen.

Na mijn hartinfarct in 2017 ging echter het roer om. Ik had nog een kans gekregen: Ik wilde leven en dat doe je pas echt zonder steeds met onzekerheden en beren op de weg rond te lopen. Inmiddels heel wat leuke plekken afgestruind en mooie ervaringen opgedaan. Nu dus richting Tsjechië.

Ik word nu al dik 2 jaar behoorlijk gehinderd wordt door de gevolgen van die hardnekkige long covid en ik kan niet functioneren zoals ik wil. Het heeft me er niet van weerhouden om af en toe een weekeinde weg te gaan met mijn lief, desnoods met hulpmiddelen zoals een rollator of rolstoel. Voor deze vakantie hebben we een 2 in 1 rollator gekocht. Superhandig kan ik jullie vertellen.

Zo kan ik zoveel mogelijk zelfstandig lopen en als het echt niet meer lukt bouwen we de rollator supersnel om tot rolstoel zodat ik lekker uit kan rusten en bij kan komen. Wat een feest is dat! Manlief zal daar dan waarschijnlijk anders over denken en ik zie’ t al voor me: zweet op zijn voorhoofd, puffend en hijgend mij hobbelend voortduwend door de smalle hobbelige straatjes.
Dat wordt lachen op de Praagse burcht!

Ah joh, we zien het wel. We maken er gewoon een feestje van. We roeien met de riemen die we hebben en doen het rustig aan. Alles wat we kunnen zien is meegenomen, toch?
Rest mij voor nu jullie nog een hele fijne vakantie te wensen.
Geniet van het leven en van elkaar.
En wie weet, tot het volgende columnjaar!

Liefs Henny