Column: Bizarre tijden

Tjonge jonge. Denken we eindelijk weer een beetje normaal te kunnen gaan leven na alle coronaperikelen, besluit Poetin Oekraïne aan te vallen. Weer de hele wereld in rep en roer. Nog niet bekomen van de ene chaos om weer meegesleurd te worden in de andere.

Tijd om te helen en bij te komen was er niet. Op Facebook verdwijnen de profielfoto’s met de kaders: ‘Ik laat mij vaccineren’, ‘Geen 1,5 meter’, ‘Ik kies voor vrijheid’ of ‘Ik ben geboosterd!’ Plotseling is dat niet meer zo belangrijk, want we hebben corona onder de knie blijkbaar. 

Nee. Nu zetten heel veel mensen de Oekraïense vlag bij hun profiel, uit protest, om medeleven te tonen, een behoefte aan saamhorigheid. Er is een oorlog aan de gang. Een oorlog in Europa, òns Europa. Een oorlog met vraagtekens. Wat is goed en wat is slecht? Wie doet goed en wie verkeerd? Terwijl ik dit schrijf is er een Nationale hulpactie voor Oekraïne aan de gang.

Stort zoveel mogelijk op Giro 555. Toch is ook de Russische bevolking slachtoffer, laten we dit niet vergeten. Ik heb bewondering voor alle strijdbare Oekraïners die vechten voor hun land. Maar ik heb evenveel respect voor alle Russen die zich verzetten tegen het regime van Poetin. 

Demonstranten worden gearresteerd omdat ze durven te protesteren, aan de wereld willen laten zien dat zij dit óók niet willen. Oekraïners en Russen buiten het oorlogsgebied, op straten en pleinen over de hele wereld. Samen, met beide vlaggen:  sterk en vastberaden. Van oorlog is nooit iemand wijzer geworden en kent alleen maar verliezers.

Onschuldige mensen zijn de dupe van het grote machtsmisbruik van de wereldleiders. Ik zie hartverwarmende initiatieven van burgers die ik absoluut toejuich, want alle vluchtelingen dienen opgevangen en geholpen te worden. Ik zie echter ook weer dat er, net als met de coronacrisis, voor en tegenstanders zijn.

De termen complotdenkers,  schapen die het nieuws blindelings geloven, kuddedieren, vliegen je weer om de oren. We denken wederom zo zwart wit. En het leven bestaat niet alleen uit deze twee kleuren. Zoals Frank Boeijen zo mooi omschreef: denk in de kleur van je hart. Oorlog Is niet goed te praten, op geen enkele manier.

Situaties ontstaan en gebeuren, of we het nu willen of niet. Had deze oorlog voorkomen kunnen worden? Eerlijk? Ik ken de waarheid niet en ga niet doen of ik de wijsheid in pacht heb. Ik zie slachtoffers in Oekraïne maar ook in Rusland. Ik zie dat mensen lijden onder een regime. Zoals een oude vrouw in Rusland, die de Holocaust heeft meegemaakt en nu protesteerde tegen het beleid van Poetin. Daar stond ze, in al haar frustratie maar ook in al haar kracht. Vastberaden niet weg te gaan, zich niet weg te laten sturen. Ze werd echter gearresteerd. Mijn hart brak.

Ik zie verdriet van de vluchtelingen. Ik zie alleen maar slachtoffers, van beide kanten. Vandaar op mijn Facebookprofiel geen kader van de Oekraïense vlag maar van een witte vredesduif. Vrede voor iedereen, voor de wereld. Voor jou en mij. Het maakt me eigenlijk geen ruk uit waardoor deze oorlog is ontstaan. Het moet gewoon stoppen!

Ik ben niet tegen Rusland, niet tegen Oekraïne. Nee, ik ben vóór! Voor Liefde, Vrijheid en Vrede.

Wij leven nog steeds in een vrij land. Tel je zegeningen. Wij mogen stemmen 16 maart. Maak gebruik van je stemrecht! Stemmen is namelijk geen vanzelfsprekendheid. Het kán hier. 

Leef in liefde.

HENNY BAKKER