Column: happy stones

Toen ik vorige week door het park liep vond ik een happy stone. Wellicht kennen jullie ze wel: vrolijk beschilderde steentjes die gemaakt zijn om je op te vrolijken. De vinder mag het steentje houden, maar meestal worden ze op een andere plek neergelegd zodat een ander er weer blij van wordt.

Ik hou van dit soort acties. Het is echt hartstikke leuk om ergens zomaar zo’n met liefde gemaakt kunstwerkje te vinden. Bovendien ben ik gek op stenen. Heb ik altijd al gehad, zelfs toen er nog geen happy stones bestonden. Dat brengt mij bij het volgende verhaal.

Ik denk dat ik een jaar of 6 was. Samen met mijn vriendinnetje Petra had ik een hobby. Buiten met z’n tweetjes op pad om ‘verloren schatten’ te zoeken. Altijd met de ogen gericht op de grond, op zoek naar verborgen pareltjes tussen het zand en het gras. Steentjes zoeken!

Ik doe het dus nog steeds maar toen was het pure gedrevenheid. Want wat was het een sensatie als je dacht een stuk aarde te vinden en er vervolgens achter kwam dat er onder het zand een heuse steen bleek te schuilen! Het zand brokkelde er met flink wrijven af en voila: een glinstering en prachtige kleuren kwamen tevoorschijn. Toen was geluk nog zo gewoon.

We hadden onze foefjes, Petra en ik. Gehurkt zochten we steentjes en als we mazzel hadden konden we ze schoonmaken in een plas of in het natte gras wrijven. Soms was er geen water in de buurt en dan waren we vindingrijk. Dan pakte ik een stuk grond waarvan ik dacht dat het een schat zou worden, produceerde een kwak in mijn mond om vervolgens de steen schoon te spugen. Wrijven aan je kleding en jawel hoor: weer een voor in de schatkist.

Soms, heel soms lukte het me niet om spuug te produceren en dan zat er toch ècht niets anders op dan de steen schoon te likken. Jawel, tong over kluit en zien wat er gebeurde! Je denkt op die leeftijd niet na over bacteriën,  ongedierte en honden of katten die over de steen zeken. Je had maar één doel: de onschatbare waarde van de steen ontdekken.

Op een dag liepen we samen door een steegje. Tussen het gras zag ik een grillige steen en heel mijn gevoel zei: pakken Bakker. Dit is een mooie! Ik pakte de kluit en probeerde te wrijven. Het zand liet los maar ik kon ècht niet zien wat voor kleur het werd. Verdorie, spuug kreeg ik niet aangemaakt want ik had een droge bek. Peet, wacht even, ik heb er weer een. Volgens mij is deze fantastisch! In pure enthousiasme likte ik, en nog eens, er kwam geen glans, geen kleur. De steen was kurkdroog. Nóg een lik dan maar. Met zand tussen mijn tanden pruttelde ik tegen Petra: nou, dit weet ik niet hoor! Ze pakt de steen van me en wilde ook likken.

Doordat ik al een paar keer gelikt had kwam er geen kleur maar wèl een geur! Toen het puntje van haar tong de steen bijna raakte hoorde ik haar stem van walging ‘ieuwwwwwww, dit is geen steen! Het stinkt naar poep!’ Niettus, doe ff normaal zeg! Ik trok de steen uit haar hand en rook. Fuck.

Water kwam spontaan in mijn mond. Ik had aan een stuk hondenpoep staan likken! Petra pieste bijna in haar broek. Ik heb het eerste uur nog kokhalzend rondgelopen. Sindsdien heb ik NOOIT meer aan een steen gelikt. Aldoende leert men.

Ik neem nog wèl altijd steentjes mee naar huis als ik op een bijzondere plek ben. En ik word net zo blij als een klein kind als ik bij toeval een happy stone vind. Op mijn laatst gevonden steentje stond ‘Carry On’. Vooral doorgaan dus. Nou dat doe ik dus maar.

En lieve makers van de oh zo sympathieke steentjes: dank jullie wel voor jullie prachtige kunstwerkjes in de natuur. Het zijn prachtige kadootjes die jullie doorgeven. Dus ook voor jullie: vooral doorgaan!

HENNY BAKKER