Zeesprookje

Een wandeling met Beau, de hond, is het begin van een magische gebeurtenis. Een heerlijke nazomermiddag nodigt uit tot een strandwandeling.

Genietend van de vlakke ontspannen zee en het bijna verlaten strand slenteren we zuidwaarts. Tot plotseling onze aandacht wordt getrokken door muziek. We zijn het strandpaviljoen al even gepasseerd, maar onze ogen zoeken naar, tja, een mobieltje, of iets dergelijks.

In de verte zien we echter nog een paar mensen. Het is zuidoosten wind. Waarschijnlijk komt het geluid toch daar vandaan. Als we wat dichterbij komen, met een aarzelende hond bij ons, zien we dat er een jonge man, met zijn blik op de horizon gericht, een klarinet bespeelt.

Verbaasd naderen we hem en staan stil om te luisteren. Ook onze blik wordt naar zee getrokken en tot onze oprechte verbazing duikt er af en toe een zeehondenhoofd boven de zeespiegel op. Wij zijn verbaasd, maar dat is de zeehond duidelijk ook.

De tijd verdwijnt en wat blijft is ademloze verwondering. Dit landschap, deze muziek, deze sfeer is niet anders te beschrijven dan als een sprookje. Ze bestaan dus toch nog….

Helena Stam