Staken

“Vandaag is je laatste maandag als dertiger, mam.” Ik kijk verschrikt op vanaf mijn krant en stik in mijn yoghurt. Om mij heen drie lachende gezichten. “De feestweek is begonnen, zegt papa en ik moet iedere ochtend zoiets tegen je zeggen totdat je echt jarig bent,” aldus Dirk van acht waarvan ik dacht dat hij niet luisteren kon.

Het blijkt echter een hardnekkig gevalletje Oost-Indische doofheid te zijn waar hij normaal gesproken last van heeft. Het enig lichtpuntje die ochtend. Want hij had gelijk. Nog maar één week te gaan tot die ‘big 4 0’.

Veertig. Wat een leeftijd. Ik snap Dirk. Toen ik acht was, was dat oud. Veertig. De mensen die dat toen waren, daar moest je ‘u’ tegen zeggen en ‘meneer’ en ‘mevrouw’. Veertig. Nu ben ik het dus zelf. En ik voel me helemaal niet oud. Nou ja, het grootste gedeelte van de dag dan.

Ik word wel als ‘oud’ gezien en behandeld, en dat is soms wat lastig voor mijn ego. Waar het eerst nog een uitzondering was, word ik nu standaard aangesproken met ‘u’ en ‘mevrouw’. Afgelopen Popweekend zelfs in de kroeg. En dan niet door de barmeneer, maar door een vriendje van mijn nichtje waar ik een biertje mee stond te drinken. Hij kwam aan. Overigens net als de kater de volgende dag. Ook dat ging pak ‘m beet tien jaar geleden iets soepeler.

Dit allemaal terzijde. Mijn lieve vriendin feliciteerde me de ochtend van mijn verjaardag. “Je hebt het gehaald Lein.” En zo is het maar net. Er is dan ook iets anders waarom ik me niet verheugde op dat veertig worden. Dat veertig, prima. Maar hoezo nú al? Als de dag van gister stond ik te swingen op het verrassingsfeestje voor mijn dertigste verjaardag. Ik heb twee keer met mijn ogen geknipperd en we zijn tien jaar verder.

Waarom gaat die verdomde tijd zo snel? Vier keer knipperen geleden stond ik als twintig jarige elke zaterdagavond in de Gouden Engel. De Gouden Engel ja, én de Lantaern. Het lijkt nog maar zo kort geleden. Net als die verjaardag waarop ik tien werd. Tien! Twee staartjes en een bolle toet. Ik zie de klassenfoto van de Willibrordschool nog zo voor me. Vijf keer knipperen terug.

Daarom heb ik besloten ook te gaan staken. Het lijkt te werken, dus waarom niet? Ik ga staken tegen meneer de Tijd (of mevrouw, dat zoek ik nog even uit). Waarom zo streng? En waarom zo ongelooflijk punctueel? Waarom niet een keertje iets rustiger aan met dat getik? Maak de dag eens een uurtje langer. Gewoon stiekem. Dat we het niet door hebben, maar wel een extra keertje moeten knipperen voordat er weer een week voorbij is. Staak je mee?

MARJOLEIN DEUTEKOM