Radiocolumn: Onderwijs

Op de televisie zag ik onlangs een uitzending waarin een onderwijsonderzoek werd besproken. Het onderzoek wees uit dat allochtone jongeren, dus jonge Nederlanders met een Marokkaanse, Turkse of bijv. Surinaamse achtergrond, met een goede Citoscore  een lager schooladvies voor het vervolgonderwijs krijgen dan autochtone kinderen, dus Nederlandse kinderen met een Nederlandse achtergrond. De citotoets wordt in het basisonderwijs afgenomen en is een hulpmiddel bij het schooladvies. Een onderwijspedagoog vroeg zich af waarom hier geen lawine van protest was ontstaan in de politiek.

Tja, de politieke aandacht van tegenwoordig, hoe gaan die dingen. Politieke aandacht en dus politieke bemoeienis, heeft tegenwoordig niets met de inhoud en het belang van een bepaald probleem te maken, maar met de media-aandacht die ervoor is. Er zijn heel veel misstanden waar geen media-aandacht voor is, en die moeten het dus bijna altijd ook zonder politieke aandacht doen. Het medium is de boodschap, niet de inhoud van het verhaal. Ik weet bijv. weinig over Barack Obama, net zo min als ik veel over John F. Kennedy wist, maar beiden spatten van de tv en deden of doen wat met me. Bij Mc Cain gebeurt dat niet en dat is dus bepalend.

Misstand dus genoeg. Neem bijv. de gehandicaptenzorg, daar is tegenwoordig de visie: Niet meer allemaal op een kluitje in een voorziening, maar de maatschappij in. Schuursponsen inpakken, koffie rondbrengen, kopieerpapier bijvullen enz. enz, iedereen kan wel iets. Een mooie visie, maar naar mijn mening te ver doorgetrokken. Er zijn ook gehandicapten die dit niet kunnen en gewoon ergens een veilig, warm beschermd plekje moeten hebben, maar die plekjes worden steeds zeldzamer. Voorzieningen krimpen in of sluiten. Over wat er met de gehandicapten moet gebeuren die niet in het proces mee kunnen doen, wordt veel te weinig nagedacht. Ik kom hier nog wel eens op terug.

Terug nu ook naar het onderwijs, want daar hadden we het over.. Soms denk ik: Gaat het wel goed? Of word ik gewoon een oude zeur? Maar sommige dingen blijven knagen. Deze week las ik iets over de onderwijsinspectie. De inspecteur was in mijn tijd –ik kom uit het onderwijs- iemand die namens de overheid controleerde of de kinderen wel voldoende leerden, of de gestelde doelen gehaald werden. Tegenwoordig probeert hij of zij steeds vaker voor te schrijven HOE de school dat moet doen. In een verslag van de landelijke inspectie staat bijv. het volgende: ”De leerlingen hebben verantwoordelijkheid voor de organisatie van hun eigen leerproces die past bij hun ontwikkelingsniveau”. Ik heb die zin een paar keer gelezen en dacht: die man of vrouw die zulke onzin schrijft zal toch wel meteen worden ontslagen? Maar nee hoor deze onzin probeert men de scholen op te leggen. Niet de leerkracht organiseert het leerproces –rekening houdend met het individuele nivo maar de leerling zelf. Nu vond ik van mezelf dat ik een redelijk vernieuwende onderwijzer was. Maar bijvoorbeeld de tafels van vermenigvuldiging die ramde (tussen aanhalingstekens dan) ik er in. Een klassikale automatiseringsactie tussen het individueel werken. Want tafels HOEF je niet te begrijpen, dat is een stuk gereedschap, zoals een hamer voor een timmerman, je hebt het gewoon nodig om verder te kunnen. Mag tegenwoordig niet meer schijnt het. Vinden kinderen misschien saai of zoiets. Maar ondertussen gaan steeds meer kinderen van school of die niet redelijk kunnen reken, lezen of schrijven. Maar dat geeft niet, want daar zijn ze toch ZELF verantwoordelijk voor. Wat een armoe!!