Moet je sparen voor een traplift?

Laatst sprak ik een oudere mevrouw in Schagen die er over dacht een traplift aan te vragen bij de gemeente. Ze is op leeftijd en krijgt huishoudelijke hulp van de gemeente. Ze heeft maar een klein pensioentje. Het traplopen valt haar zwaar. Ze kreeg te horen dat ze de traplift wel kan vergeten. Het is beter dat u verhuist naar een geschiktere woning, werd tegen haar gezegd. U had er rekening mee moeten houden, klinkt het dan. Zo’n opmerking kreeg een chronisch zieke ook. U wist dat u zieker zou worden. U had kunnen verhuizen naar een gelijkvloerse woning alsof zo’n woning voor het opscheppen ligt.

Verhuizen is nou niet het eerste waaraan ouderen denken. Ongeveer een derde van de 50-plussers en de helft van de 75-plussers wil echter nooit meer verhuizen, leert een onderzoek van de ANBO. Ouderen willen graag blijven wonen in hun eigen buurt of straat om nauw contact te houden met de buurtjes en familie. Daar moet de hulp van  komen. Iets wat de gemeente graag ziet gebeuren.

Daarbij komt dat een verhuizing niet goedkoop is. Zeker naar een huurwoning. De huur is vaak hoger dan de eigen afbetaalde koopwoning. Neemt niet weg dat de uitspraak dat ouderen moeten sparen voor woonvoorzieningen zoals een traplift of een betreedbaar bad of douche, vaak wordt gedaan. Maar trap er niet in. Het mag niet van de rechter.

Neem de mevrouw in Rotterdam, woont in een huurhuis, ondervindt beperkingen als gevolg van haar leeftijd, vraagt de gemeente om een paar beugels in haar douche en verwijdering van een douchebak. Gaan we niet doen, zei de gemeente Rotterdam. U bent al sinds 2004 bekend met uw beperkingen, dus had u voor die zaken kunnen sparen. En anders had u op zoek moeten gaan naar een geschiktere woning. Met de hartelijke groeten.

Maar mevrouw pikt het niet en komt uiteindelijk bij de Centrale Raad van Beroep terecht. De hoogste bestuursrechter in ons land is er gauw klaar mee. Wat de gemeente doet mag niet. De wet biedt geen ruimte voor de gemeente om financiële voorwaarden te stellen, stelt de rechter. Je kunt het logisch vinden dat je moet sparen voor slechtere tijden, maar van de wet hoeft het niet. En dus mag de gemeente niet verlangen dat mensen sparen voor woonvoorzieningen. Deze vlieger gaat dus niet op.   

In Ermelo speelde een kwestie over een traplift. Aangevraagd door een alleenwonende man die gezien zijn toestand niet meer kan traplopen. Zag de gemeente ook en een pientere ambtenaar aldaar zag de bui al hangen. Meneers medische toestand is zodanig ernstig dat hij de traplift niet krijgt. Gaat u maar verhuizen naar een rolstoelvriendelijke woning. Was getekend de burgemeester.

De rechtbank vindt deze beslissing te ver gaan. Waarom? In de eerste plaats omdat er geen rekening is gehouden met de persoonlijke behoeften van de cliënt. Zo woont de beste man al 40 jaar in hetzelfde huis en dezelfde straat en heeft goede contacten met de buren die hem helpen. En is dat  iets dat de gemeente graag ziet gebeuren. In de tweede plaats omdat de gemeente niet heeft onderzocht of zo’n geschikte woning voor meneer wel beschikbaar is

De rechter zei ook dat de gemeente de man een persoonsgebonden budget had kunnen geven zodat hij zelf op zoek kan gaan naar aanbieders van trapliften. Maar ja, de gemeente heeft dit niet meegenomen in haar afwijzing. Kortom, Ermelo maakt zich er te gemakkelijk van af. Waar zien we dit meer?

 Eugeen Hoekstra