Mevrouw Raven uit Schagerbrug column

Mevrouw Raven in Schagerbrug (76)voert een harde strijd tegen de gemeente Schagen over de huishoudelijke hulp. Vanaf 18 april heeft ze geen schoonmaker meer gezien in haar woning. De NRC was haar op het spoor gekomen en zette vorige week een uitgebreid artikel in de krant.

Ik ken mevrouw Raven. Ik ben bij haar thuis geweest. Reuma heeft inderdaad haar handen kromgetrokken, haar rechterpink wijst standaard naar rechts. Haar voeten zijn gezwollen. Er zit ook een fikse zwelling op haar hals en kaak, door een verstopte speekselklier.

Lopen doet mevrouw Raven met een rollator, schrijft de krant. Ze kan alleen nog met moeite koken en boodschappen doen. Haar bed verschonen kan ze niet meer zelf en ze woont alleen: haar man is tien jaar geleden overleden. Stofzuigen lukt ook niet, evenmin als dweilen, poetsen, het boenen van douche en toilet en het schoonmaken van de koelkast. Al dat werk deed een huishoudelijke hulp de afgelopen jaren, drie uur per week, elke donderdagmorgen. Die kreeg ze vergoedt van de gemeente.

Mevrouw Raven krijgt geen thuishulp meer sinds de gemeente die schrapte. Nu is er ineens weer hoop: de rechter maakte korte metten met de bezuiniging. Of toch niet?

Zo ziet het eruit als mevrouw Raven opstaat en loopt. Ze doet het even voor. Vanaf de bank zet ze zich zo, hop, met haar ellebogen af tegen de salontafel. Daar staat ze, wankel. Ze plaatst het ene been stijf voor het andere, en het andere voor het ene. De deur is haar doel. Twee meter te gaan nog. Anderhalf nu. Ze helt voorover, reikt met haar handen, grijpt de deurkruk hardhandig beet en komt tot stilstand. „Dit bedoel ik”, zegt ze. „Als ik te lang los sta, val ik.”

In november 2015 kreeg mevrouw Raven een keukentafelgesprek. In het gespreksverslag staat: „Mevrouw heeft een chronische gewrichtsaandoening” en „ervaart beperkingen bij het bed opmaken, handelingen boven schouderhoogte, en zwaar huishoudelijk werk. […] Mevrouw geeft aan dat buren helpen met hand- en spandiensten.” Maar, mevrouw zegt ook „dat er binnen haar netwerk geen structurele oplossing gevonden kan worden”. De conclusie van de gemeente: „Er zijn geen problemen geconstateerd ten aanzien van het organiseren van het huishouden.” De hulp bij het huishouden wordt stopgezet.

Mevrouw Raven heeft invaliderende aandoeningen met een flinke ziektelast die haar elke dag uitput en dan toch kan de gemeente zeggen dat ze in staat is de huishoudelijke hulp zelf te regelen.

In juli 2014 kreeg ze van de gemeente nog te horen dat ze als gevolg van haar beperkingen problemen heeft bij het uitvoeren van huishoudelijke werkzaamheden en dat ze deze problemen niet zelf kan oplossen, ook niet met hulp uit uw omgeving.

Haar huis oogt inderdaad sober. Eenvoudige keuken, kleine televisie, een kale wc. Een schuur die hard toe is aan nieuwe verf. Het behang met kurkmotief, achter het zwartleren bankstel, hangt er al decennia. Mevrouw Raven woont hier sinds 1966. „Met Sinterklaas vijftig jaar.” Sinds de hulp vertrok, verstoft het huis. Haar bed is een maand lang niet verschoond, zegt ze tegen de verslaggever van de NRC.

Op 18 mei, precies een maand na het vertrek van haar schoonmaker, werd ineens alles anders. De gemeente moet de hulp blijven vergoeden, sprak de hoogste rechter. „Ik zag het meteen hier op Teletekst”, zegt mevrouw Raven. „Ik dacht, verrek, dat kan ook niet anders.”

Hetzelfde nieuws leidde vijf kilometer oostwaarts, in de werkkamer van de Schagense wethouder Ben Blonk (zorg, PvdA) juist tot verbazing. „Je hoort die uitspraak en dan schrik je wel even.” Blonk vond juist dat Schagen het beleid goed geregeld had.

Raven vertelt de verslaggever dat Blonk de hort opging. Hij legde in dorpshuizen en cafés het nieuwe beleid uit aan iedereen die het horen wilde. „Meld het me alstublieft”, zei hij tegen inwoners, „als we de schoonmaakhulp onterecht stopzetten. Niemand mag tussen wal en schip vallen.”

Mevrouw Raven is goed bij de pinken en volgt elke dag de landelijke, provinciale en gemeentelijke politiek. Het vragenuurtje in de Tweede Kamer slaat ze niet over. Ze weet waar ze over praat en aan autoritair gedrag heeft ze een broertje dood.

Mensen van het wijkteam noemt ze snotneuzen en wethouder Blonk krijgt een dikke onvoldoende. Ze heeft een pittige brief gestuurd naar minister Schippers over haar schrijnende toestand die ze vooral toeschrijft aan het onbarmhartig handelen van de gemeente Schagen.

Hoogstwaarschijnlijk krijgt mevrouw Raven binnenkort weer een schoonmaakhulp. Is ze blij? Ze haalt haar schouders op. „Ik vind het normaal. De Tweede Kamer maakt de wetten in dit land. Niet Schagen.”

Ik heb veel respect voor de dappere en moedige mevrouw Raven uit Schagerbrug.

Eugeen Hoekstra