Magisch griezelen

De uitnodiging voor een Magic Diner rolde binnen via de email. Een magic diner! Dat was iets dat nog hoog op mijn verlanglijstje stond. Dus ik gaf me per ommegaande mail op. De mannen die de shows gaven, kende ik vaag van het televisieprogramma Street Magic.

Gefascineerd had ik vanaf de bank naar ze gekeken hoe ze een frisdrank in een gesloten blikje veranderde in een andere smaak. Dat kon niet! Als Rob of Emiel echt voor je neus stond, zou je toch wel doorhebben hoe ze dat voor elkaar kregen?

En nu kreeg ik de kans om dat eens van nabij te bekijken. Nou ja, nabij. Veiligheidshalve koos ik voor de meest verre kruk die in het gelegenheidstheater was neergezet. Want stel je voor dat die gasten mij voor joker zette. Daar voelde ik niet veel voor. Maar waar je ook zat, je voelde je echt in de maling genomen. Want wat zij presteren, kan je niet met het blote oog waarnemen, daar komt een stukje neuropsychologie om de hoek kijken van heb ik jou daar.

Waar ik achteraf vooral last van had, ja ik noem het last, want zo voelde het, was van het showelement waarbij je het gevoel had dat je vrije keuzes maakte. Je mocht een gesloten envelop kiezen, die je later mocht wisselen. Het hoefde niet, het mocht. En als je van plaats wilde ruilen was dat ook allemaal best. Even goede vrienden met Rob en Emiel als je wel op dat plekje achter een A, B, C of D-bordje wilde blijven staan. En toch kwam elke deelnemer uit bij het nummer dat Rob en Emiel van te voren hadden bedacht. Een dame had een enveloppe gekozen, zonder dat ze het kon zien dus hè!, met een acht. Achter het gekozen bordje waar voor iedereen zichtbaar een A op stond, bleek ook het nummer 8 te zitten en als klap op de vuurpijl was het nummer dat achter haar naamplaatje zat ook 8. Ik kon het niet geloven en niet bevatten.

Ze kunnen je dus kennelijk een keuze opdringen terwijl je toch het gevoel hebt dat het je eigen beslissing was. Want je had de envelop kunnen houden in plaats van ruilen met die ander. Hoe wisten ze dat? Natuurlijk is het trucage, maar ik geloof er ook wel in dat ze je kunnen laten doen of denken wat hen uitkomt.

Griezelig. Zou dat in het dagelijks leven ook zo zijn? Bestaat er dan nog wel zoiets als een vrije keuze? Of maak je altijd en alleen keuzes die de omgeving van je verwacht? Ik word er tamelijk onzeker van. Stel dat ik met allemaal mentalisten om me heen werk of leef. Staat alles wat ik doe of denk soms al in de sterren geschreven? Is dat te zien door Rob, die volgens Emiel kan zien wat anderen zien. Dat bewees hij door met z’n ogen dicht te kunnen zien wat Emiel omhoog hield.

Bestaat er dan wel een eigen mening, of een eigen wil? Dat er meer is tussen hemel en aarde geloof ik wel. Dat sommige mensen daar gevoeliger voor zijn dan andere, logisch. Maar waar houdt het spirituele op en begint de show? Ik weet het niet. Nu nog minder dan voor dat Magic Diner.

MONIQUE JANSE