Hulde voor John Huiberts

Het roer moet om bij onze bloembollentelers. Stop met die giftige bestrijdingsmiddelen. John Huiberts in Sint Maartensbrug heeft de stengelaaltjes bijna uitgeroeid door het bodemleven te maximaliseren. Niet doorspuiten maar tot leven brengen.  ‘Als je alle schimmels in je grond doodmaakt, krijg je ook nooit een schimmel die je aaltjes kan bestrijden. Die aaltjes hadden geen natuurlijke vijanden meer.’

Sindsdien doet hij het tegenovergestelde van wat hij vroeger deed: hij streeft nu zo veel mogelijk bodemleven en diversiteit na. In alles, ook in de tussengewassen. Hij ziet de vooruitgang. ‘Ik denk dat ik volgend jaar helemaal van de stengelaaltjes in de bollen af ben. Misschien is het geluk, maar ik denk het niet.’

Hij zegt dit tegen Caspar Janssen van de Volkskrant die Nederland doorkruist met de benenwagen en van zijn bevindingen dagelijks verslag doet in deze krant. Daarin lezen we dat zelfs zijn eigen vrienden Huiberts voor gek verklaarden, toen hij vier jaar geleden besloot over te stappen op de biologische en ‘natuurinclusieve’ teelt van bloembollen.

Aanleiding was inderdaad dat aaltje. Van dat beestje krijg je zieke en dus onverhandelbare bollen. Maar wat hij aan gif spoot, hoe schoon zijn schuur ook was, hoe vaak en hoe lang hij zijn land ook onder water zette, hij kreeg ze niet dood.

Huiberts  weet dat biologische bollen minder snel groeien. ‘Als je maar veel stikstof strooit, vliegen die bollen de grond uit. Maar dat is misschien wel juist het probleem. Vorig jaar is 25 procent van de gangbare tulpenbollen vernietigd.’ Caspar noteert: “Zijn vrienden, vaak ook bollentelers, verklaren hem inmiddels niet meer voor gek.” Maar zijn collega’s zijn huiverig en vinden het te moeilijk om te kiezen voor biologische teelt.

Huiberts geeft de hoop niet op. Integendeel, de vraag naar biologische bollen neemt toe en de opbrengst per bol is hoger. Er is weerstand maar zijn hoop is gevestigd op u lezer van dit stukje, de consument: koop voortaan n uitsluitend biologisch geteelde bloembollen.

De laatste zin in het artikel in de Volkskrant maakt mij blij. “Hij bukt nog maar eens, schuift de bovenlaag van de grond weg en pakt een tulpenbolletje uit het zand. Her en der kruipen kevertjes en torretjes weg. ‘Voel je hoe zacht dit zand is? Zo hoort het.”  John Huiberts in Sint Maartensbrug – onthoud die naam.

Eugeen Hoekstra