Familie

Als kind had ik veel familie. Ooms en tantes, het hield niet op. Ik denk –met aangetrouwd mee- toch wel zo’n 40. Heel gezellig, meestal dan want ruzie was er ook altijd wel, maar vaak hevig en kort. Soms duurde het langer, vooral als betreffend familielid niet meer in de kerk kwam, of –erger nog- zich helemaal van het geloof had afgekeerd. Als er daarbij ook nog gevloekt en gedronken werd, kwamen de verhoudingen wel eens behoorlijk onder druk te staan. Meestal was het dus na kerktijd behoorlijk druk en ook op verjaardagen natuurlijk. Ik zal U alle anekdotes besparen. Verder werd de familie gebruikt om de vakantie –elk jaar een dag of 4- bij door te brengen. Achter op de solex, naar Amsterdam, Alkmaar, Utrecht of Den Haag, waar diverse ooms en tantes woonden. Het was meer op de solex rijden dan op vakantie, maar als je op dit gebied niets gewend bent, ben je al snel tevreden. Maar ja, ik ben nu zelf al een stuk ouder dan mijn ooms en tantes tijdens die vakantie waren. En ook al waren het er 40, er is niets meer van over. De twee die het ’t langst volhielden waren ook nog eens met elkaar getrouwd. Tante Lien en ome Gerard van Loosen. Ze hadden 1 zoon, Jochem, ongeveer van mijn leeftijd. We voetbalden vaak samen en gingen later langs schaaktoernooien, zoals het Hoogoventoernooi, om de sterren te bewonderen. Jochem kon goed schaken, was 1 x kampioen van Den Helder. Maar ja, dat was in de jeugd en later –zoals dat vaak gaat- verwaterde het contact. In 1993 overleed Jochem, nog geen 50 jaar oud.

Op de begrafenis sprak een man. Hij zei o.a.: “Jullie zijn hier nu allemaal en dat is mooi, maar laat Lien en Gerard straks niet alleen in hun huis zitten. Zoek ze DAN ook op”. Ik dacht: “Je hebt gelijk man”, en schaamde me diep. Ongeveer 30 jaar had ik niks van mij laten horen en ik kende genoeg familieleden die een preek zouden beginnen met de woorden “Zo, jongen dus je leeft toch nog!” Dus met lood in de schoenen een paar weken later er heen. Maar tante was nog niets veranderd. Ze deed de deur open, keek naar me en sprak de woorden die ik niet snel meer vergeet: : He Jan, moet je koffie?”Het was meteen goed, of er geen 30 jaar tussen zat pakten we de draad weer op. Het waren eenvoudige, ingoede,hartelijke en soms wat naïeve mensen. Zo wilden ze na Jochems’ dood de neven en nichten iets geven. Zo’n 40 kwamen er in aanmerking. Tante ging naar de bank een paar straten verder in Nieuw Den Helder, nam 40.000 gulden op, deed het geheel in een plastic tas van Albert Heijn en wandelde rustig terug naar de flat in de Waddenzeestraat. Geen moment stilstaand bij de risico’s die ze volgens iedereen nam. Tot hun dood heb ik ze wekelijks bezocht, meestal 2x per week. Ook toen ze in het verzorgingshuis zaten. Gelukkig was ik niet de enige, want veel neven en nichten bleven trouw komen. Wat glunderde oom Gerard als ik gebakken tong voor hem mee nam, tong die hij vroeger in het schuurtje bakte en waarvan ik er toen menigeen heb opgegeten. Toen oom Gerard stierf was er van die generatie familie niemand meer over. En nog een paar jaar  en niemand weet dat ze ooit bestaan hebben. Nu ja in de archieven ga je nog lang mee.

Ja, eenvoudig waren ze. Als ze moesten stemmen, was dat geen enkel probleem. Je was Gereformeerd en stemde dus ARP, zo simpel was dat. De dominee riep op zondag op om te gaan stemmen. Een partij noemde hij niet, dat was toch bij iedereen bekend. Kom er tegenwoordig nog eens om. Alles is op drift en het politieke speelveld geeft een totaal versplinterd beeld.

Maar ja de politiek roept dit deels ook over zichzelf af. Ook in ons betrekkelijk kleine gebied is dit goed te merken. In Harenkarspel is een raadslid opgestapt die zich bij het maken van een politiek-bestuurlijke keuze zo onder druk gezet voelde, dat hij zich eerst ziek meldde en even later er helemaal mee ophield. In de Wieringermeer is een wethouder ontslagen omdat hij niet capabel is. Toen de meerderheid hem benoemde vonden ze hem blijkbaar zeer capabel. Als je weet hoe iemand is en je benoemt hem, moet je dan vlak voor de herindeling je eigen fouten zo corrigeren? De vraag stellen is haar beantwoorden. En nu is het ontslag nog illegaal ook. Een raadslid met zwangerschapsverlof –haar vervanger was op vakantie-  werd opgetrommeld om de wethouder te kunnen verjagen. De burgemeester en secretaris hadden toch moeten weten dat er op dat moment voor 1 zetel, 2 beëdigde mensen waren, wat natuurlijk niet mag. Voor straf moet de burgemeester het voorlopig alleen doen. Ik had het wel geweten, maar mij vraagt men niks. Want toen ik in 1982 raadslid werd, vond de gemeentesecretaris het overbodig dat alle raadsleden opnieuw werden beëdigd. Alleen de nieuwe leden, de oude waren toch al een beëdigd? Zo heeft er jarenlang in Niedorp een Raad gezeten die niet bevoegd was tot het nemen van welk besluit dan ook. Maar goed, met Wieringermeer gaan wij van Niedorp straks een gemeente vormen. Hopelijk niet van de ene soap naar de andere, zoals bij benoeming en ontslag. Een herindeling die de meerderheid van de bevolking –naar mijn stellige overtuiging- niet wenst. Een herindeling die een armlastige gemeente gaat brengen. Denk alleen maar eens aan de miljoenen voor scholengemeenschap Wiringherlant en de 40 bruggen en ellenlange Wierengermeerse wegen met achterstallig onderhoud. Maakt Uw financiële borst maar nat!!

Nee, er zouden meer mensen als mijn oude oom en tante in de Raad moeten zitten. Misschien een beetje naïef, werkelijk heel eenvoudig. Maar als het er op aankwam niet aan zichzelf  denken, maar er voor alles ZIJN voor de ANDER. En daar zou het om moeten gaan in de politiek. Er zijn voor je burgers.