Duitse prinsen op vrouwenjacht

Adellijke personen krijgen veel privileges maar hebben minder bewegingsvrijheid. In het verleden hadden zij weinig keuze waar het een huwelijkspartner betrof en vaak werden verstandshuwelijken gesloten zonder wederzijdse liefde. Het was in die kringen dan ook gebruikelijk dat de mannelijke wederhelften hun seksuele behoeften bij andere vrouwen botvierden.

Koningin Wilhelmina ‘moest’ voor een troonopvolger zorgen. Er werden echter hoge eisen gesteld aan een toekomstig prins-gemaal. Hij moest van hoge adel (ebenbürtig), protestants, niet eerzuchtig en ‘recht van lijf en leden’ zijn. Hertog Hendrik van Mecklenburg leek een goede keus te zijn. Na een etentje in 1900 besloten Wilhelmina en Hendrik met elkaar te trouwen. Hendrik kreeg een jaarlijkse toelage van 100.000 gulden van zijn vrouw. Zijn hobby’s en vooral zijn grote liefde voor ‘maisjes’ kostten echter een kapitaal. Hij maakte dan ook grote schulden, die zijn rijke vrouw tenslotte betaalde. Wilhelmina stelde hem wijselijk onder ‘curatele’. Een adjudant hield hem in de gaten en moest de claims van vrouwen en door Hendrik verwekte kinderen afhandelen. Om alles in goede banen te leiden zorgde Hendrik’s ‘curator’ zelfs voor dames van lichte zeden waarmee Hendrik vele genoeglijke uurtjes doorbracht.

Toen de Duitse monarchie ophield te bestaan vluchtte de Duitse kroonprins in 1918 naar het neutrale Nederland. Wilhelm werd als asielzoeker op het eiland Wieringen geplaatst. Hij maakte zich al snel geliefd bij de bevolking en door zijn charmante verschijning wist hij vele ‘maisjes’ het bed in te praten. Het verhaal gaat dat hij tijdens de loopgravenoorlog in Frankrijk met Francaises lag te ‘rollebollen’. Op Wieringen reed hij rond op zijn motor en nam hij deel aan het uitbundige uitgaansleven in Hippolytushoef. Om zijn seksuele behoeften te bevredigen had hij een assistente die naast hem woonde. In 1923 ging Wilhelm weer terug naar Duitsland in de hoop onder Hitler een (gekroonde) rol te kunnen spelen. Hij kwam bedrogen uit. Zijn manier van leven kostte veel geld en hij leende dan ook hier en daar flinke sommen geld. Wilhelm verzuimde de belastingaanslagen van de gemeente Wieringen te betalen, maar die werden hem tenslotte door de regering kwijtgescholden. Toch liet hij wel wat achter op het eiland: vooral zijn DNA.

Na een lange zoektocht naar een ‘ebenbürtige’ kandidaat werd  prins Bernhard van Lippe-Biesterfeld geschikt bevonden om te huwen met prinses Juliana. Bernhard was bijzonder gretig om te trouwen met de rijke Juliana omdat zijn familie nogal armlastig was. Het huwelijk werd in 1937 voltrokken. Bernhard kreeg vanaf zijn trouwen een toelage van 200.000 gulden per jaar van de staat. Bernhard had talrijke vriendinnen. Tijdens een bezoek aan vliegbasis Soesterberg zag iemand Bernhard met een vriendin een loods induiken, waar hij enkele uren met haar vertoefde. Om niet gestoord te worden liet hij de ingang bewaken. Zo beleefde Bernhard heel wat seksuele avontuurtjes over de hele wereld. Twee van zijn buitenechtelijke kinderen heeft hij erkend: Alexia en Alicia. De omgang met ‘maisjes’ kostte erg veel geld, maar het lukte hem om miljoenen in de wacht te slepen door omkoping. Zijn wangedrag bezorgde hem de bijnaam ‘schavuit van Oranje’.

Kees Zwaan

(Foto 1: Hippolytushoef 1936, kroonprins Wilhelm heeft grote aandacht voor Wieringer meisjes – Historische Vereniging Wieringen, Henk Braad)

(Foto 2: Den Helder 1976, prinsgemaal Bernhard heeft een onderonsje met een vrouwelijke opvarende van de Eendracht – Regionaal Archief Alkmaar)