Column:Taalcafé niet voor bewoners Noodopvang

Een asielzoeker in de Noodopvang Schagen liet mij enigszins beschaamd de ‘kamer’ zien waar zijn bed stond. In de kleine, bedompte ruimte stonden vier bedden. Drie daarvan hadden een soort van tentopbouw, die ieder van de kamerbewoners een minimale privacy bood.

Hij sprak wat Engels en maakte me duidelijk dat zijn leven daar slechts bestond uit slapen en eten. Vooral slapen dan, want zijn drie lotgenoten sliepen om half elf nog toen hij mij zijn slaapruimte liet zien. Ik stelde me voor hoe ik me zou voelen in zo’n situatie. Je krijgt alleen het hoognodige om in leven te blijven. Om te kunnen blijven ademen en je hart kloppende te houden krijg je Bed, Bad en Brood. Je bent omringd door een soms vijandige buitenwereld, waarin je de ‘menselijke ander’ niet kunt verstaan. Je leeft in een isolement, samen met ongeveer nog tweehonderd mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Gevlucht uit hun land waar mensen worden vervolgd, gemarteld en zelfs gedood door bommen en granaten. Waar hun huis misschien totaal met de grond gelijk is gemaakt.

Wonen plus Welzijn organiseert wekelijks een Taalcafé voor mensen die graag Nederlands willen leren spreken. Het is volgens deze organisatie toegankelijk voor ‘iedereen’. Vrijwilligers praten iedere donderdag van tien tot half twaalf met mensen uit andere landen die graag mee willen doen in de samenleving om zich meer mens tussen de mensen te kunnen voelen. Om ‘verbinding’ met ‘de ander’ te kunnen maken. En daar heb je de Nederlandse taal voor nodig. Zonder kennis van het Nederlands kom je niet verder. Je moet het kunnen verstaan, spreken en schrijven.

De taalvrijwilligers doen goed werk en de deelnemers zijn enthousiast dat ze een begin kunnen maken met integreren. Ze zijn zich er terdege van bewust dat de Nederlandse taal noodzakelijk is om te kunnen meedoen. Om de omgeving waarin ze terecht zijn gekomen te kunnen begrijpen.

Een hoogopgeleide Iraanse asielzoeker uit de Noodopvang vond het een aantrekkelijk idee om in contact te komen met ‘echte’ Nederlanders om zich zo wat Nederlandse woorden eigen te maken. Hij was dan ook hevig teleurgesteld toen hem werd verteld dat hij niet mee mocht doen. Hij mocht niet praten met de taalvrijwilligers omdat hij in de Noodopvang woont. Omdat hij nog geen ‘status’ heeft. Omdat hij nog niet in het ‘begeerde’ bezit is van een BSN. Meteen na de mededeling dat hij niet welkom was, verliet hij teleurgesteld de Bibliotheek.

Als gepromoveerd politicoloog zal hij zich afvragen of hij misschien van de regen in de drup is beland. Is Nederland wel een democratisch land waarin hoogstaande waarden en normen gelden? Is Nederland wel zo gastvrij als hij dacht? Worden mensen in Nederland wel als gelijkwaardig beschouwd?

Een vluchteling is meer dan een lichaam. Hij heeft toegang nodig tot middelen waarmee hij zich meer mens kan voelen. Verbied hem niet om deel te nemen aan gesprekken met vrijwilligers. Kortom, maak het Wonen en vooral het Welzijn ook voor zo’n vluchteling waar. Stel het Taalcafé gewoon open voor vluchtelingen uit de Noodopvang die graag mee willen doen…