Column: We zijn eruit

Het dilemma van wel of niet kijken naar het WK in Qatar was in èèn klap weg toen het toernooi daadwerkelijk begon.

Bij het eerste fluitsignaal zat ik dus gewoon voor de buis en was er van mijn principiële bezwaar en voornemen om het kijken over te slaan niets meer over. Slap, ik weet het maar ik windt er geen doekjes om: Ik snakte naar wat gezelligheid, spanning en afleiding. Ik kom niet veel buiten de deur tegenwoordig en ben behoorlijk beperkt in mijn doen en laten en tjonge, dat komt me af en toe flink de strot uit. De onrust van niet kijken zou me niet ten goede komen dus ik besloot lief te zijn voor mezelf.

Ik heb dus elke wedstrijd gezien met natuurlijk als hoogtepunten de wedstrijden van onze Oranje Leeuwen.

Ik had het volste vertrouwen in Van Gaal en het elftal en wat deed het pijn toen we eruit gegooid werden door Argentinië, of was het toch door de scheidsrechter?! Jeetje, ik had op een gegeven moment echt de behoefte om zijn fluit diep in zijn strot te duwen met alle kaarten erachter aan om door te spoelen.

Ik word vaak HennyZenny genoemd vanwege mijn kalmte. Geloof me: tijdens die wedstrijd was daar weinig van over. Ik heb geschreeuwd, gejuicht, gelachen en getierd om uiteindelijk met tranen in mijn ogen te zien dat Van Gaals droom over was. De aversie van Messi is na deze wedstrijd nog groter geworden, maar laten we eerlijk zijn: De strafschoppen waren niet om over naar huis te schrijven en de aftocht is natuurlijk niet alleen te wijten aan de ongelooflijke beslissingen van de scheidsrechter. Geheel terecht is deze kaartentrekker en flierefluiter voortijdig naar huis gestuurd.

Voor ons elftal maakt het geen ene bal uit maar toch enige genoegdoening. Ze hadden die man in moeten zetten bij de rellen van de Marokkaanse hooligans. Floot ie algauw een toontje lager.

Ondanks dat het Nederlands elftal de volgende dag naar huis vloog, bleef ik lekker voor de buis zitten. Tuurlijk was het even zuur op de avond van de uitschakeling, maar algauw had ik me herpakt. Het leven gaat door tenslotte en het is en blijft maar een spelletje. Over Marokko gesproken: In eerste instantie had ik graag gezien dat dit land snel uitgeschakeld zou worden vanwege die rellen. Als je als supporter zelfs in staat bent om steden te verbouwen als je land gewonnen heeft, mocht het voor mij gauw over zijn. Maar eerlijk is eerlijk, wat speelden ze leuk en verfrissend! Ik begon van het team te houden en uiteindelijk zijn zij niet verantwoordelijk voor hoe die randdebielen zich gedragen. Wat had ik ze graag in de finale zien staan tegenover Argentinië en o wat had ik ze de overwinning gegund.

Het mocht niet zo zijn helaas ondanks dat ze vochten als Atlas- Leeuwen. Het land mag trots zijn op hun team. Er moet alleen nog even gewerkt worden aan sommige “supporters, nou ja, relschoppers. Dit is niet het einde, maar pas het begin voor Marokko. En dan zou het toch heel mooi zijn als het voortaan ook echt bij feesten blijft na een wedstrijd.

Dat verdient dit team, alleen maar echte trouwe, welwillende supporters. Zodat het team ook trots kan zijn op hen. Nog twee wedstrijden te gaan en dan zit het er weer op. Laat het WK nooit meer georganiseerd worden in zo’n land, laat de FIFA flink onder de loep genomen worden en de KNVB zichzelf flink achter de oren krabben.

Het is maar een spelletje maar zo’n leuk spelletje. Zoveel vreugde voor zoveel mensen, zoveel verbroedering ook. Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik had het niet willen missen en heb ervan genoten.

Op naar de feestdagen: Ik wens jullie veel liefde, licht en gezelligheid de komende weken. Tot volgend jaar!

Liefs Henny