Column: Veel hindernissen in Schagen

Voor mensen met een handicap zit het dagelijkse leven vol grote en kleine hindernissen. Die hindernissen belemmeren hen “in het leiden van hun eigen leven.” Ergens lunchen of vergaderen. Nu even niet, maar normaal staan wij er niet bij stil hoe zij er moeten komen en of zij eigenlijk überhaupt binnen kunnen komen. Wij vragen ons niet af of we naar het toilet kunnen, hoe we een deur kunnen openen en op de eerste verdieping kunnen komen;  dat is voor de meesten van ons vanzelfsprekend.

We staan ook weinig stil bij het feit dat mensen bij het vinden van werk of een stage soms gediscrimineerd worden, dat ze veel hogere (zorg)kosten hebben, vaak arm zijn, met onbetrouwbaar gehandicaptenvervoer te maken hebben en met stuitende regelgeving en dat zij met ellenlange procedures geconfronteerd worden. Mensen met een beperking hebben een probleem. Sterker nog: ze zijn een probleem. Nederlanders hebben er weinig geld voor over.

Hoe doet Schagen het? De Rekenkamer heeft dit onderzocht en wat zijn haar bevindingen? Dat Schagen wel het VN-verdrag voor mensen met een beperking heeft ondertekend, maar qua beleid is hiervan niets te merken. Zo wordt het verdrag niet genoemd in de beleidsstukken en ook is er geen beleid of gerichte aandacht voor de doelgroep met een handicap. Het college sputtert tegen en zegt dat ze wel het VN-verdrag uitvoert. 

Een boute bewering. Ik hoef slechts een blik te werpen naar buiten en zie hoe slecht de bestrating van straten en paden erbij ligt. Overigens beperkt het VN-verdrag zich niet slechts tot de openbare ruimte, het gaat ook over de sport, de zorg, huisvesting, openbaar vervoer en onderwijs.

Politieke partijen schrijven voor elke verkiezing in hun partijprogramma fraaie teksten over mensen met een beperking. Maar als de verkiezingen voorbij zijn, verslapt meteen de aandacht voor deze groep medemensen en worden ze amper serieus genomen.

En eindelijk ligt er nu een voorstel van het college gericht aan de gemeenteraad om werk te maken van  het VN-verdrag en wil hiervoor €180.000, – uittrekken met goedkeuring van de raad. Wat zijn de plannen? Ja, dat staat dan weer niet in het voorstel.  Wel dat er een lokale uitvoeringsagenda wordt opgesteld en uitgevoerd. De agenda moet er nog komen.

Meedoen zal wel de titel worden omdat Schagen dit al een paar jaar breed uitdraagt. Het VN-verdrag praat over gelijkheid, solidariteit, autonomie en participatie. Mooie woorden, maar levensloopbestendige woningen worden nog steeds amper gebouwd, bestaande woningen worden niet planmatig aangepast, buurtbussen weigeren mensen in een rolstoel, passend onderwijs is geen succes geworden en de participatiewet zorgt voor een spectaculaire groei van werkloze arbeidsgehandicapten. Komt het nog goed?

In juni volgend jaar weten we pas wat het college in petto heeft. Het college mikt op bewustwording en stimulering. Maar als het budget op is? Het is goed dat de gemeente eindelijk werk gaat maken van het gehandicaptenbeleid, maar in twee jaar gaat ze het niet redden. Daarom is het nodig dat er een structureel bedrag op de begroting komt om te zorgen voor blijvende aandacht voor mensen met een beperking in onze gemeente.

Eugeen Hoekstra