Column: Tuschinski

Een jaar Corona;…. door de verschillende fases van de lockdown maak ik niet zo veel spannende of bijzondere dingen mee.

Onze wereld is er een stuk kleiner op geworden, om maar een ‘understatement’ te gebruiken.

Dus is het soms niet makkelijk om inspiratie op te doen voor mijn maandelijkse column.

Gelukkig maakten de kranten afgelopen week melding van het feit dat Theater Tuschinsky in Amsterdam,  in het jaar waarin het 100-jarig bestaan ervan gevierd wordt, door een gezaghebbend Engels filmmagazine is uitgeroepen tot “de mooiste bioscoop ter wereld”.

En terecht vind ik.

Abraham Tuschinsky, als Poolse immigrant in Rotterdam met niets begonnen, zag in 1921 zijn grootste droom, een prachtig bioscooptheater  in de hoofdstad,   gereed komen.

Het bericht deed me terugdenken aan mijn jonge jaren; ik was denk ik een jaar  of 8, en gingtraditiegetrouw op de tweede kerstdag, tweede paasdag of andere tweede hoogtijdag met mijn ouders en broers naar de film. Dus ook naar Tuschinsky.

Ik herinner me nog goed hoe we daar de prachtige ‘foyer’ met dik, zacht tapijt betraden en de al even indrukwekkend mooie zaal binnengingen waar vanuit de orkestbak levende muziek klonk tot het voorprogramma, inclusief het Polygoonjournaal met commentaar van Philip Bloemendal, begon.

Philip Bloemendal, de man met die speciale stem en intonatie was lange tijd boegbeeld van dit journaal.

De film die ik daar toen zag, ging over de circuswereld; een kleurrijk spektakelstuk uit 1953 over het vermaarde circus Althoff .

Een onvergetelijke film voor een 8-jarige, die me dan ook lang is bijgebleven.

Een andere bijzondere herinnering aan Tuschinsky is van veel later.

We schrijven 1998; ik was intussen directeur van uitgeverij De Boekerij en we hadden een dikke bestseller aan het boek ‘De paardenfluisteraar’ van Nicholas Evans. 

Er waren al meer dan 100.000 exemplaren van verkocht toen het verfilmd werd met Robert Redford in de hoofdrol.

Om onze klanten te bedanken, organiseerde onze uitgeverij een vóórpremière voor de Nederlandse boekhandelaren. Uiteraard in Tuschinski.

Op 1 november om 11.00 uur was de aanvang in het theater.

Op een zondag, want winkels waren in die tijd nog niet op zondagen open, dus konden een paar honderd boekhandelaren en hun personeel gehoor geven aan onze uitnodiging.

In onze promotiecampagnes probeerden we altijd een uniek element te verwerken en tijdens een brainstormsessie met de mensen van de afdeling ‘publiciteit’ opperde ik het idee om iets met een paard te doen.

Dat was niet tegen dovemansoren gezegd, want bij aankomst in de al drukke Reguliersbreestraat, stond een heus levend paard mét ruiter er op voor de deur van het theater.

Daarna mocht ik vanaf het podium de aanwezigen welkom heten; nooit had ik kunnen bevroeden dat ik als Amsterdams jochie in Theater Tuschinski een volle zaal zou mogen toespreken!

Na afloop betrad ik met onze gasten wederom het zachte tapijt van de foyer waar we met champagne het succes van boek én film De Paardenfluisteraar vierden.

Dankzij de film werden er nadien nog véle tienduizenden exemplaren van deze onvervalste bestseller verkocht.

Zoete herinneringen, dus…

Rob Hogenes