Column: The Bold en Ronaldo

Vroeger irriteerde ik me aan de hoeveelheid jankende mensen in de soap The Bold and the Beautiful, als ik bij mijn opa en oma uit verveling mee keek. Bij acteurs is het zo dat ze voor hun personage een doel uitkiezen: iets wat ze heeel graag willen, daarvoor past het personage een strategie toe.

Eigenlijk zoals een kind gaat huilen wanneer het een snoepje wil. Het snoepje is het doel, huilen de startegie.
Dat Brooke begint te huilen wanneer Bill Rigde bijna neerschiet, dan gebruikt Brooke dus haar emoties om Bill te overtuigen niet te schieten. Oké voor de niet- Bold and the Beautiful kijkers:  wanneer Ronaldo een vrije trap wilt, stort hij dramatisch ter aarde, grijpend naar zijn enkel om zo de scheidsrechter in verwarring een vrije trap af te dwingen.
Deze week irriteerde ik me aan de hoeveelheid jankerds, toen ik uit verveling mee keek naar de wedstrijd Juventus tegen Atlético Madrid. Om de paar minuten lag er één snotterend en snikkend op de grond. Je zou denken dat ze langs de zijlijn meer tissuedozen dan ijspacks klaar hebben liggen.

Een lesje filmvechten zou niet weg zijn voor de voetballers, er wordt nooit rekening gehouden met de hoek van de camera voor hun fantasierijke valpartijën. Maar het boeit ze niet dat iedereen ziet dat ze struikelen over een grassprietje.

En ergens logisch want het doel van het spel is allang niet meer scoren of winnen. Win je de wedstrijd krijg je met z’n allen zo’n 15 miljoen. Ze schieten niet meer in netten maar tegen biljetten. Het is niet zo dat ze gezellig naar Duinrell gaan van dat geld.  Elke speler mag zelf weten wat hij met zijn gewonnen centjes gaat doen. Dit zorgt ervoor dat iedere speler een nieuw persoonlijk doel heeft. Allemaal een eigen doel, zo ook een andere strategie. 

Dit deed mij denken aan de weerstand van de ‘gewone’ burger naar de politiek. Heel heel  lang geleden, ver voor The Bold and the Beautiful en voetbal, toen politiek draaide om meer te zeggen willen hebben, werd er op een eerlijke manier gezegd, geschreven en gescholden over wat mensen wilden.

Nu komt er veel kijken bij politicus zijn, we houden de mensen op wie we stemmen verantwoordelijk voor de veranderingen die we willen en niet willen, een verkeerd uitgesproken zinnetje kan conflict veroorzaken tussen volk en vertegenwoordiger. Keuzes die er gemaakt worden gaan vaker over geld dan we liefhebben.

Het houdt niet alleen maar in dat je vecht voor waar je kiezers behoefte aan hebben, er hangt veel meer van politicus zijn af. Daardoor komt er ook een persoonlijk doel aan te hangen en wanneer er een doel verandert of erbij komt, brengt dit dus ook een andere strategie met zich mee. 

Als mijn vrienden en ik simpelweg een bal in een doel willen schieten, tegen een ander groepje niet-atletische debielen, krijg je alsnog een mooi tafereel, over techniek moet je het niet gaan hebben maar je zal vastberadenheid, teamspirit en een flinke dosis zelfrespect zien.

Wanneer het simpel gezegd alleen maar gaat om een bal in een doel krijgen, dan wil ik niet op iemands enkels trappen, of dramatisch in huilen uitbarsten, wanneer ik door een onzichtbare tegenspeler word gevloerd. Maar voor één miljoen trap ik ieders enkels aan gort en speel ik een meesterlijke sterfscène als ik daarmee een penalty krijg.

Als we het prijskaartje van het doelpunt afhalen, dan geven we Ronaldo een eerlijke kans om uit te zoeken of hij voetballer wil zijn of misschien een carrière in The Bold wat voor hem is. En als we niet zo kneiterhard zijn naar onze politieke volksvertegenwoordigers, we ze de ruimte geven om eerlijk te zijn, niet dreigen met bijvoorbeeld gezichtsverlies, dan wordt het misschien wel meer zoals we willen. Natuurlijk moet je kritisch blijven, maar ook naar jezelf. Is er in jouw hoofd ruimte om naar iemand te luisteren die toegeeft fout te hebben gezeten, of moet iemand alles in een keer goed zeggen? Hoe eerlijk kijk jij?

GAÃœLLI STAM