Column: Struikelen over chocolade

Soms maak je afspraken met jezelf. Nieuwjaar is daar een mooi voorbeeld van. Weg met de peuken, nooit meer drugs, afvallen, meer sporten, niet meer schelden, geen kinderen meer.

Trots op jezelf dat je de juiste beslissing maakt. Ik weet niet hoeveel mensen er zijn zoals ik, maar iedereen om me heen moet het ook weten als ik een nieuw voornemen heb. Als een soort houvast gebruik ik het vooruitzicht op de walk of shame die er komt als ik faal.

In het begin is het zwaar, maar je bent je vaak nog heel bewust van waarvoor je het doet dus je houdt vol. De tweede week ben je wat meer gewend, mensen hoor je ook zeggen het gaat me eigenlijk makkelijker af dan verwacht.

Dat is een leugen. Of althans het is niet gelogen, maar je verlangens waar je bovenop bent gaan zitten die liegen je een weekje voor. De volgende fase is de confrontatie. Wil je een tijdje geen relaties dan is iedere aantrekkelijke dude of chick opeens extreem geïnteresseerd in je.

Wil je stoppen met ongezond eten, is heel de wereld zomaar elke dag jarig. Sommige vertellen zichzelf dit is een test. Nu ben je op het moment aangekomen dat je bent vergeten waarvoor je het deed.

Je bent vergeten dat je geen longkanker wilt, niet zit te wachten dat je weer vast zit in een de tuinstoel op een verjaardag. Je was vergeten dat je het redelijk ongepast vind dat je dochter van 6 de hele dag kut roept. Daarom bedenk je het woord test, regel of afspraak. Je hebt er een soort spelletje van gemaakt en bent vastberaden om te winnen.

Maar hoe erg is het als je niet eerste wordt tijdens ganzenbord of als door jouw de jenga toren omvalt. Hoe erg is het als je alleen op feestjes rookt. Af en toe een saucijzenbroodje naar binnen propt, het lucht toch ook gewoon op als je kut tyfus fuck au roept als je je teen stoot.

Je verliest jezelf in het gat van; wat maakt één keer, één stukje en af en toe nou uit. Na twijfel geef je toe. Misschien overvalt teleurstelling je nu, begin je aan de walk of shame, of heb je schijt aan de walk of shame en snoep je stiekem of poets je je tandvlees rood na het inhaleren van je stink gewoonte. Falen voelt rot.

Gelukkig voelt het niet goed, het uitzicht op falen helpt je vaak vol te houden. Maar ik heb me deze week laten vertellen dat het dus helpt om te stoppen. Ook wanneer je het niet volhoudt.

Blijkbaar is je lichaam slim genoeg om te denken ‘hey, ik kan drie weken stoppen, wat goed!’ De vraag is kun jij dat ook? Wil je echt stoppen met je slechte gewoonte. Denk dan niet ‘hey het lukte niet’ wanneer je een misstap maakt, denk ‘hey het lukte me wel zes dagen of acht weken’.

Pak het vervolgens weer op. Herinner jezelf waarvoor je het doet. Opgeven gaat niet over hoelang je iets volhoudt, maar dat je weer opstaat als je per ongeluk struikelt over een stukje chocola.

GAULLI STAM