Column: Pubers en keukenmessen

Ik mocht geen zakmes van mijn moeder. Belachelijk toch?  Waarom mocht ik in Godsnaam geen steekwapen annex kurkentrekker mee naar school?  Ik was toch geen baby meer? Wat kon er fout gaan? Oké, toen die ene keer ging het misschien mis met een stanleymes maar mijn vingertopje zit er weer aan en de bloedvlekken zijn bijna niet meer te zien.

Mijn moeder was onvermurwbaar. Ik mocht ook geen Tamagotchi maar dat trauma behandelen we een andere keer.

Ik neem aan dat die huftertjes die nu gepakt zijn met kap- en keukenmessen ook geen ouderijke toestemming hadden. Dat weerhield ze er echter niet van hun opgevoerde scooters vol te stoppen met keukengerei.

Ik was niet zo stoer.  Mijn vriendjes hadden wel een zakmes en konden dus met alle gemak een fles wijn opentrekken, hun nagels vijlen of een tak slijpen (echt superhandig, zo’n Zwitsers alleskunnertje). Bij mij brak het angstzweet al uit toen ik die ene dag een dunschiller mee naar school smokkelde.

De fascinatie die jongetjes hebben  voor scherpe objecten is dus niets nieuws. Zijn ze gelijk van plan iemand neer te steken? Dat betwijfel ik. Het is vooral stoer doen. Ook steekpartijen zijn niet opeens uit de lucht komen vallen. In het uitgaansleven van Schagen werd de Alpha vroeger de steekwagen genoemd en niet omdat je er zware dingen mee kan tillen.

Wel is er een groot verschil: sociale media. Jongeren komen in aanraking met subculturen waarin geweld verheerlijkt wordt. Ze zien artiesten op Youtube, die niet in DWDD voorbij zullen komen, die lopen te zwaaien met machetes en vlindermessen maar dat is niet het grootste probleem. Het grootste probleem is dat de connectiviteit die sociale media met zich meebrengt er voor zorgt dat losstaande incidenten met elkaar in verband worden gebracht. Een steekpartij aan de ene kant van het land wordt in een adem genoemd met een steekpartij aan de andere kant van het land en poef! Er is een landelijk probleem.

Laten we de puberale drang om met messen te kloten niet zwaarder maken dan het is. Nu, 20 jaar later, begrijp ik de beweegredenen van mijn moeder om mijn zakmes af te pakken maar als puber was ik mij van geen kwaad bewust. Een knul met een keukenmes in zijn buddy is niet gelijk uit op een moordpartij en naar Engelse gangsterrap luisteren maakt je niet per definitie een steekgrage crimineel. Het is wel aan de ouders om hun zonen in de gaten te houden, wie weet wat voor schade ik aan had kunnen richten met mijn dunschiller.

Ruben van den Hoek