Column: Plottwist

Ik wil al mijn hele leven in een film spelen.  Nu zit ik er in 1 maar ik voel me een figurant. Wat ik moet spelen? Een jonge meid die geen werk meer heeft en thuis zit. Ze houdt zich vooral bezig met zo nu en dan een afwasje, hier en daar een boodschapje en iedere dag wel een film. Mijn scenes zijn niet al te spannend, Waar ik normaal ruzie over maak met mijn vriendje, staan er in mijn script alleen maar meningsverschillen geschreven, want zo bedacht de scenarist dat het eigenlijk wel goed voor hun relatie zou zijn, zo lekker op elkaars lip.
 Toch gaat mijn acteurshart er mee aan de haal en bedelt om een dramatischere rol. Ik begon tijdens 1 van mijn scenes met een klein kuchje en zo veranderde mijn figurantenrol in een toch wel aanwezige bijrol. Nu werd het opeens spannend als ik naar de supermarkt ging en klinkt er dreigende muziek als ik de hond uitlaat.
Ook ik had niet door wie eigenlijk de hoofdrol had in deze film. De regisseur zette ons op het verkeerde been door ons te laten denken dat het om de Minister President ging. Hij hield een prachtige monoloog waar heel het land naar keek, hij straalde rust en ernst uit. Maar de dag daarvoor was iemand eerder  al in beeld geweest die iedereen toesprak. Het was de minister van Volksgezondheid, en- wat -een -scenes moeten daaraan vooraf al gedraaid zijn. De impact die het moet hebben gehad toen zijn personage te horen kreeg dat we met een pandemie te maken hadden, en de realisatie op dat moment dat, dat iedereens pet te boven gaat maar hij degene is waar 17 miljoen mensen van verwachten dat het onder zijn petje blijft.
‘S nachts in bed viel hij oververmoeid in slaap en droomde over de dramatische afloop van hoe deze film kan eindigen. Dan stond hij vervolgens weer op, deed zijn plicht, Hij besloot, dacht na, overwoog en paste aan. Dit gaat een tijdje zo door in de film alleen is de kijker compleet gefocust op wat anders: cijfers, talkshows, hun oma’s en opa’s, 400 keer het nieuws per dag , WC papier, blikken soep applaus, zoetsappige initiatieven gejat van geïmproviseerde scenes uit andere films.
En dan, De plotwending, De hoofdpersoon zakt terwijl alle Nederlanders het kunnen zien in elkaar, Minister van volksgezondheid, voelt zich niet meer goed. Alle bijrollen, minister president, antagonist Wilders en al die andere; wensen hem het beste, maar verwachten hem de volgende dag weer in goeie gezondheid terug.
En dan neemt onze hoofdpersoon een besluit. Hij staat er morgen niet en overmorgen ook niet. Wat de regisseur hier mee wil zeggen? Dat we allemaal mensen zijn, ook de mensen waar je het misschien niet van verwacht. En dat je dat best aan de wereld en aan jezelf mag toegeven.

Nu heb ik het idee dat we niet in een film zitten maar in een serie en hoop ik er in het 2e seizoen achter te komen of mijn rol last heeft van corona of hypochondrie.