Column: Piet Beun tevreden Callantsoger

Als de zon schijnt en het weer het toelaat, pakt geboren en getogen Callantsoger Piet Beun zijn autootje. Het is een voertuig dat hij met zijn brommerrijbewijs mag besturen — een handig karretje dat hem al jaren trouw dient. Dan pakt hij een deel van zijn handelswaar en legt het voorzichtig in de achterbak. Met rustige vastberadenheid rijdt hij vervolgens in de richting van het centrum van Callantsoog, waar hij zijn kunstvoorwerpen aanbiedt aan de voorbijlopende toeristen.

Op het muurtje aan het Dorpsplein stalt hij zijn handelswaren uit: schilderijtjes, beeldjes, curiosa — alles wat onder de noemer ‘kunst’ van Piet valt. Passanten slenteren voorbij, werpen een blik, soms blijft er iemand staan. Vandaag waren er vijf belangstellenden, maar niemand trok de portemonnee. ‘Kijken mag,’ zegt Piet met een glimlach, ‘maar kopen hebben ze helaas niet gedaan.’

Hij denkt even terug aan zijn oude maat Jack, zijn grote vriend van vroeger. Jack, die helaas ten onder ging aan de drank. Piet zelf houdt het hoofd helder. Geen druppel alcohol, geen sigaret — hij wil graag oud worden, en liefst nog tien jaar bij zijn 75 tellende levensjaren optellen.
Rond twee uur ’s middags pakt hij zijn spullen weer in. Terwijl hij de laatste objecten voorzichtig teruglegt in de achterbak, blijft er nog iemand stilstaan bij zijn handelswaar. Maar ook dit keer blijft het bij kijken. Ach ja, het hoort erbij.

Het kleine dieselmotortje van zijn wagentje slaat tevreden aan. Met een gerust hart tuft hij weg, terug naar zijn vertrouwde plek aan de Stuyvezandeweg. De zon hangt nog hoog boven het Dorpsplein als Piet weer thuis is.

Een tevreden Callantsoger, dat is hij. En zolang zijn gezondheid het toelaat, blijft hij zijn kunst verhandelen. Zijn andere hobby is schrijven — over vroeger en nu, over mensen en momenten in zijn leven. Volgende week gaat hij naar de kofferbakmarkt bij de Donkere Duinen, hopelijk krijgt hij daar meer betalende klanten en blijft het niet alleen bij kijken…