Column: Niet te filmen

De bioscoop. Toen ik een tiener was, lang – lang geleden, had het iets magisch. De lichtjes, de posters aan de muur, de popcorn, het softijs en natuurlijk het witte doek. Twaalf jaar was ik toen ik Home Alone voor het eerst zag. Vanuit Sint Pancras op de fiets naar Alkmaar.

Het verhaal behoeft geen uitleg. Iedereen heeft het al 28 keer met kerst voorbij zien komen. Drukke ouders, schattig kind, stoute boeven en een huis.

Later gingen we naar Heerhugowaard. Vaak. Eerst eten bij de Italiaan aan het water en dan lekker  naar de bioscoop. Weer vele jaren later begon een stel afkomstig van Texel een bioscoop in Schagen. Een bioscoop met allure. Mensen kwamen van heinde en verre om bij CineMagnus een film te ‘beleven’. Ook mensen uit Heerhugowaard en Alkmaar. Dat zegt genoeg.  Maar aan dat feestje kwam in december vorig jaar een einde. De bioscoop kwam in Belgische handen. En van dat Belgische merken we bar weinig. Geen Vlaamse frieten, geen Belgische bonbons. Er waait een andere wind. De stoelen zijn harder, de sfeer is killer en het filmaanbod treurig.

We waren verwend. Met actuele posters aan de muur, de nieuwste films in het aanbod en met blije en servicegerichte medewerkers. Ook het reserveringssysteem is er volgens de fervente biosbezoeker niet op vooruit gegaan. Het komt vaak voor dat ik zin heb in een avondje bios. Maar scrollend door de mogelijke films haak ik meestal weer af. Er draait niks leuks. Af en toe kom ik er nog met mijn kroost. Zo’n kinderfilm duurt extra kort maar voor ons volwassenen vaak toch nog iets te lang. We gooien ze vol met zoetigheden en al stuiterend keren we weer huiswaarts. Ik ervaar geen magie meer en als ik naar mijn kinderen kijk kan ik ook geen betovering bespeuren.

De bioscoop is in zijn algemeenheid niet meer zo speciaal als vroeger. We hebben allemaal een iPad en kunnen on demand zien wat we willen. Onze jongste zoon kijkt op Youtube graag naar trekkers, naar auto’s en naar graafmachines. Daarvoor hoef ik met hem niet naar de bioscoop. Een rondje op de fiets door het centrum van Schagen is genoeg.

Ik hoop dat er iets gaat veranderen. Dat Kinepolis zich gaat aanpassen aan de Schager cultuur. Dat België en Schagen elkaar beter gaan begrijpen. Anders eindigt de ultrarijke West-Vlaming Albert Bert, de grote baas van Kinepolis, ‘enkel uus’ in onze cinema.

SANNE DE WEGER