Column: Maaien

Ik ben nooit een echte tuinvrouw geweest. Dat wil zeggen dat ik weliswaar heel erg van groen en bloemen hou maar ik ben niet het type dat gestructureerd kijkt en voelt, met als gevolg dat ik me niet snel irriteer aan een tuin vol onkruid.

Daar begint het al: onkruid bestaat voor mij niet. Ik kan geweldig genieten van de prachtige wilgenroosjes, heb uitermate veel bewondering voor leuke blompjes die zomaar spontaan opkomen tussen de tegels en heb er dan heel veel moeite mee om ze weer te verwijderen. Wie ben ik om zo’n doordouwer te vernietigen?

Tuurlijk zijn er wel wat uitzonderingen en pluk ik zonder al te veel moeite zevenblad en gras tussen de stenen vandaan. Anders wordt het zelfs mij te bont.

Ieder moet lekker doen waar ie zin in heeft en ik weet uit ervaring hoe lastig het is om een tuin te onderhouden als de meningen daarin verschillen.

Voorbeeldje? Ik kon voorheen geweldig genieten van mijn te hoge gras vol madeliefjes en pluizenbollen. (Paardenbloemen zijn overigens geweldig fotogeniek en een lust om naar te kijken in èlk stadium). Nèt op het moment dat ik dat stadium van ultiem kijkgenot had bereikt ging mijn exlief er roetssss met de grasmaaier overheen.

Ieder een eigen visie, geen goed of fout maar ik kon er maar moeilijk aan wennen.

Hij was overigens niet de enige hoor. Ook bezoek vertelde me regelmatig dat ik nodig het onkruid moest verwijderen omdat anders de planten eromheen te veel verstikken.

Weinig mensen delen mijn ideale tuinvisie.

Ik heb de oplossing gevonden.

Ik laat een groot gedeelte van de planten lekker hun gang gaan en daardoor ontstaat er een prachtige kleurenpalet van onkruid in mijn tuin vol met speenkruid, madeliefjes, hondsdraf, wilgenroosjes en boterbloempjes. Tussen die planten creëer ik wel met potten, beelden en andere ornamenten gezellige plekjes zodat het er tòch verzorgd en gezellig blijft uitzien in de tuin.

Mijn tuin is daardoor 1 groot insectenhotel waar dankbaar gebruik van wordt gemaakt.

Mijn manlief vind het allemaal best (in het kader van: als ik maar gelukkig ben) dus geeft mij alle vrijheid om mijn eigen paradijsje te creëeren. Er zullen nog steeds heel veel mensen vinden dat ik de natuur teveel zijn gang laat gaan maar tijden veranderen!

Mijn vreugde is groot: in de bermen langs de straten worden wildbloemen gezaaid.

Bewoners adopteren stukken grond van de gemeente en maken prachtige tuintjes gevuld met bloemen.

Men is er achter dat door al die prachtig aangelegde tuinen vol met steen er weinig ruimte meer is voor de insecten zoals vlinders, hommels bijen en lieveheersbeestjes.

Sterker nog: De gemeente Hollands Kroon roept haar inwoners op om deze maand vooral niet te maaien. Maai Mei Niet is de slogan: geef de biodiversiteit een boost!

Laat het gras groeien, geef de blompjes een kans , maak van de saaie grasmatten een bijen- en vlinderoase!

Dit klinkt als muziek in mijn oren uiteraard. Ik roep het al jaren. Als er nu mensen voor de deur staan met zo’n afkeurende ‘onkruid blik’ met de geijkte vraag of het  gras niet gemaaid moet worden hoef ik alleen maar te zeggen: Maai Mei Niet.

Ik hoor jullie denken: Wat zeg je dan in April, Juni en de andere maanden?

Dan zeg ik het zelfde: Maai Mij Niet (maar dan geschreven met ij).

Ik leef nu eenmaal graag met mijn hoofd boven het gras en vul mijn leven en mijn tuin in zoals ik wil en raad jullie aan hetzelfde te doen. Laat jezelf zien, durf erboven uit te steken en doe wat jij wilt, je bent het waard!

Hoe simpel kan het leven zijn…

Liefs Henny