Column: Longcovidversprekingen

De dag begon al goed.

Ik wenste mijn longCovid lotgenootje een verlate gelukkige Haarwisseling in plaats van Jaarwisseling. Versprekingen overkomen me wel vaker tegenwoordig.

LongCovid doet namelijk, naast de lichamelijke ongemakken ook iets met je geheugen en hersenen. Van nature ben ik al een warrig schepseltje, een lekker chaootje. Maar nu is het hek helemaal van de dam.

De meest vreemde woorden komen uit mijn hoofd, zinnen worden soms totaal uit zijn verband gerukt, weet vaak niet eens meer wat ik wou zeggen en heb soms totale black-outs en stop midden in een zin. Heb ik zelf niet eens in de gaten, maar kom daar meestal achter als de mensen tegen wie ik praat mij plotseling stompzinnig aan zitten te kijken met grote afwachtende ogen.”Wat is er nou?” vraag ik ze dan.

“Maak je zin nou eens af! We zitten te wachten op wat je nu eigenlijk wil zeggen!”

Mijn chaotische eigenschap heb ik al jaren geleden omarmt en wijt ik aan mijn creatieve geest. Maar tegenwoordig is het wel heel erg en brengt het mij af en toe in vreemde situaties.

Ik laat kranen en gas openstaan, (dankzij mijn medehuisgenoten blijft de schade beperkt), ik spuit haarlak onder mijn oksels, ik vergeet de deksel op mijn shaker te plaatsen zodat mijn hele keuken onder de proteïneshake komt te zitten en maak de meest dubieuze woordfoutjes.

Voorbeeldje?

Zo heb ik een keer met blommator Bep een rondje gelopen. Toen ik met mijn fleurige 4 wielige vriendin op de Menisweg liep, reed er een fietsend stelletje voorbij. Zo’n typisch ANWB stelletje, je kent ze wel. Zelfde jas, zelfde broek en zelfs zelfde sokken. Vermoedelijk samen op de fiets een prachtige route over de Westfriese dijk achter de rug.

Afijn ze zien mij en minderen vaart en komen naast me rijden. “Meid… wat heb je een fleurige rollator! Wat leuk, die bloemen!”. De vrouw jubelde nog net niet maar was zeer enthousiast in ieder geval.

Ik reageerde zoals gebruikelijk met een “Ja, we moeten er toch wat van maken hè? Ik ben er erg blij mee. Nu kom ik nog ergens in mijn uppie!”

“Absoluut!”. Voegt nu ook de man toe. Geweldig dat dit soort hulpmiddelen bestaan. Waarop ik dus heel enthousiast en veel te hard spontaan terug roep: “Yep, lang leve de vibrator!”

Het stel keek me aan en ging er vlug weer vandoor. Pas een paar minuten later realiseerde ik me wat ik nou eigenlijk gezegd had. Echt. Met schaamrood op de wangen liep ik verder, hopende dat deze mensen hier heel ver vandaan wonen.

En dus vandaag weer de haarwisseling verspreking. Wat fijngevoelig Bakkertje! Want dit is een lompe verspreking omdat vele LongCovid patiënten te kampen hebben met flinke haaruitval. Ikzelf heb maandenlang ook bossen haar verloren en loop met flink uitgedund haar rond tegenwoordig. Dus even geen haarwisseling voor ons meer alsjeblieft.

Gelukkig konden we er beiden hartelijk om lachen èn begint ons haar inmiddels weer wat steviger te worden en de kalere plekken aan te groeien.

Terwijl ik dit schrijf krijg ik telefoon. Mijn logopediste vraagt waar ik blijf. Ehhh… hebben we een afspraak dan? Ja dus. Volledig kwijt. Ze neemt het me niet kwalijk, het hoort erbij zegt ze.

“Maak je er vooral niet druk over. Echt. Het wordt uiteindelijk vanzelf weer beter”

Dus ik besluit het mezelf ook maar te vergeven en we maken samen een nieuwe afspraak. “Zet je het wel in je agenda?” zegt ze lachend. Ik pak mijn gloednieuwe agenda erbij en noteer het direct. Inmiddels staat die alweer flink vol met nieuwe afspraken. Helaas nog niet met leuke sociale en gezellige ontmoetingen maar ik heb wèl dates.

Met tandarts want mijn kies is gisteren spontaan gebroken, met longartsen voor de nodige onderzoeken in het ziekenhuis en de gebruikelijke therapeuten van het revalidatieteam. Maar dat mag de pret niet drukken toch? Er gebeurt wèl wat in mijn leven.

Nu er nog voor zorgen dat ik onthou waar ik die agenda neerleg en niet vergeet dat ik een agenda heb. Alles is mogelijk tegenwoordig. Ik verbaas me niet meer over mezelf en verwonder me slechts.

Leef in liefde,

Henny