Column: Koester onze helden

Sinds half maart is corona in ons leven. We staan ermee op en gaan ermee naar bed. Dag in dag uit. Eerst hoopten we nog dat het wel zou meevallen, maar al snel werd duidelijk dat corona geen grenzen kende. Ook Samen werd getroffen.

Medewerkers werden met alle beschikbare middelen in een hele korte periode klaargestoomd om dit aan te kunnen. Natuurlijk was er angst en onzekerheid, maar deze werd overstemd door wilskracht en doorzettingsvermogen. De betrokkenheid bij hun bewoners en de bereidheid om voor hen door het vuur te gaan was enorm. En dit was nodig. Op alle locaties.

Want niet alleen op de IC-afdelingen van de ziekenhuizen, maar ook in de zorgcentra en verpleeghuizen was er een groot probleem. Daar wonen vaak uiterst kwetsbare mensen die heel vatbaar voor Corona zijn. We leerden uit Brabant dat eenmaal binnen het virus meedogenloos kon zijn. Het kabinet nam daarop rigoureuze maatregelen en alle zorgcentra en verpleeghuizen werden hermetisch afgesloten.

Het was razend spannend. Elke keer als een bewoner verschijnselen had en er gewacht werd op de testuitslag hoopten we op goed nieuws. Vaak was dat er gelukkig, maar soms ook niet. Een aantal locaties van Samen kregen hiermee te maken.

Zo ook De Zandstee waar zowel op de afdeling van bewoners met dementie als op de somatische afdeling bewoners besmet waren. De hele locatie ging in quarantaine. Wekenlang. Voor de bewoners én de medewerkers zeer ingrijpend. De medewerkers leverden een bovenmenselijke prestatie, zonder de ondersteuning die zij normaliter krijgen van de mantelzorgers. Door hun niet aflatende zorg en wellicht ook wat geluk kregen zij het voor elkaar dat het overgrote deel van de bewoners weer herstelde.

Er was veel waardering in de samenleving voor de zorgmedewerkers en ook bij Samen hebben we dat ervaren. Zorgmedewerkers waren ineens de nieuwe helden en wat was dat terecht.

We zijn nu een paar weken verder. Er is heel veel druk om alle maatregelen in de zorgcentra en de verpleeghuizen maar los te laten. Natuurlijk begrijpen wij dat want wat was en is het nog steeds ingrijpend voor onze bewoners en hun naasten. Maar het is ook spannend, omdat corona er nog steeds is en we uit ervaring weten hoe kwetsbaar onze mensen zijn.

We willen heel graag terug naar hoe het was voor corona, maar weten dat dat niet van de een op de andere dag kan. Elke dag zoeken onze medewerkers samen met de bewoners naar wat wel kan. Een hometrainer op de kamer, zingen op de gang, heel vaak naar buiten in de tuin, buiten een rondje lopen met een medewerker, alles wordt uit de kast gehaald om er toch een fijne dag van te maken.

Ook nu leveren onze medewerkers nog steeds een topprestatie. Zij willen het liefst dat alles weer mogelijk is voor hun bewoners, maar moeten daar helaas nog op wachten. Het omgaan met de druk én soms ook de boosheid van mensen die vinden dat het niet snel genoeg gaat, is een deel van hun werk nu. En ook dat doen ze goed.

Maar dit is nog niet het hele verhaal. Ineens zijn ze geen helden meer. De scheldpartijen, verhulde bedreigingen en minachting die ze nu tegenkomen staan wel in heel schril contrast met de heldenstatus van een aantal weken geleden.

En dit heeft een enorme impact. Medewerkers zijn bang geworden, durven niet meer in hun eigen dorp boodschappen te doen en slapen slecht. Als er iets is dat ze niet verdiend hebben dan is dit het wel.

En natuurlijk weten wij dat dit helaas onderdeel van onze samenleving is. Maar wij weigeren dit normaal te vinden. En als je het dan toch nodig vindt om je boosheid te uiten doe dat dan naar ons, of de Minister, of het RIVM maar zeker niet naar onze medewerkers. Dat zijn nog steeds onze helden!

Hans Groenendijk en Caroline Beentjes

Raad van bestuur

Woonzorggroep Samen