Column: Kintsugi

Toen ik van de week door m’n tuintje liep, ontdekte ik dat 1 van de keramieke vaasjes die ik buiten had gezet, gebroken was. ‘Handig Bakkertje’, sprak ik mezelf verwijtend toe. Die had ik dus gewoon binnen moeten zetten na de zomer. Hoewel het nu niet echt een strenge winter is geweest was het blijkbaar toch niet bestand tegen de vorstperiode. Ik baalde enorm. Dit vaasje komt bij mijn ouders vandaan en ik ben er best aan gehecht. Dus het zomaar in de vuilnisbak gooien kon ik niet over mijn hart verkrijgen.

Nu heb ik toevallig laatst iets gelezen over de Japanse kunst en filosofie Kintsugi. Hebben jullie er wel eens van gehoord? Ik zal het even heel kort uitleggen. Kintsugi betekend letterlijk de gouden verbinding.

Je repareert gebroken keramiek met een speciale goud- of zilverkleurige lak. Je werkt de barsten niet weg, maar accentueert ze juist door ze met goud te bedekken. Ik vond de resultaten die ik op foto’s gezien had wel mooi. Dus toen ik de scherven van mijn vaasje bij elkaar geraapt had en wat sip naar de gebroken stukken zat te kijken schoot opeens dat artikel door mijn hoofd.

Dit was het perfecte moment om de Kintsugi techniek maar eens in praktijk te gaan brengen. Wat een mooi proces en werkje was dat zeg! Elke scherf werd zorgvuldig, met liefde en geduld in elkaar gezet en ik was letterlijk bezig er weer iets moois van te maken. De gebroken scherven werden opgesierd door mooie goudkleurige randen en mijn geliefde vaasje wat ik zo koesterde, werd langzaamaan weer 1 geheel. Ik vond het daarna zelfs nog mooier door al het werk en de toewijding waarmee ik het gemaakt heb.  Eigenlijk symboliseert het zoveel meer.

Wat gebroken is kan weer geheeld worden. Dit geldt niet alleen voor materiële dingen maar ook op emotioneel en lichamelijk gebied. Net als een voorwerp in scherven kan vallen, kun je ook als mens breken. Na een val – of dat nu lichamelijk of geestelijk is – zul je nooit meer de oude zijn. En precies daarin schuilt de kracht van Kintsugi. Je bent gebroken maar je bent er nog! Met ervaringen rijker en daardoor meer diepgang. En toch, was het maar altijd zo simpel.

Alle scheuren in de grond die de aardbevingen in Turkije en Syrië hebben veroorzaakt zijn niet te lijmen. Alle gebroken gezinnen die ontstaan zijn doordat er zoveel dodelijke slachtoffers zijn gevallen zijn niet te herstellen. Zoveel onmenselijk en onbeschrijfelijk leed, zoveel verdriet en wanhoop. Zal de gebroken vader die waakt en de hand van zijn overleden dochter vast houd tot zij onder het puin vandaan gehaald is, ooit nog kunnen helen? Ik vraag me het af.

Mijn vaasje staat nu binnen op de vensterbank. Het doet me nu niet meer alleen aan mijn ouders denken. Over 20 jaar weet ik ook nog wat er in de periode speelde toen ik het repareerde. De aardbevingsramp in 2023. En ik zal me dan nog kunnen herinneren wat ik nu denk en voel. Konden we weggeslagen dorpen in Turkije en Syrië maar onderdompelen in goudlijm. Konden we elke overlevende maar helen met de Kintsugi kunst. Als dat toch mogelijk zou zijn..

Liefs Henny