Column: Jammer maar helaas

Er heerst teleurstelling. Jongeren die voor een tweede, derde keer mochten stemmen voelden ‘nu wordt alles anders’. In dit tijdperk waar we demonstreren hebben herontdekt, leerden we dat – wanneer je geluid maakt – je iets kan betekenen. De wereld moet veranderen en onze stem zal echoën tijdens deze groene en inclusieve revolutie.
En ja het groene D66 heeft het niet verkeerd gedaan. Maar getekend door de tijd waarin we leven, waar zwaar nog net een kilootje meer weegt zien alle vrijheidsstrijders geschrokken toe hoe hun antipartijen in groter daglicht komen te staan, of niet het stukje schaduw hebben gekregen waarvan zij vinden dat ze dat verdienen.  

En toch is het knap dat zoveel mensen überhaupt hun stem hebben uit weten te brengen. Het uitzoeken van een shampoo is nog makkelijker dan het kiezen van 1 van die 37 partijen.
Voor mij voelde het voor het eerst persoonlijk, de verkiezingen. Dat komt door twee elementen. Forum voor Democratie heeft zulke lelijke dingen gezegd de afgelopen jaren en zij hebben een jonge achterban. Een achterban die problemen ontkent omdat hun realiteit leuker is dan de werkelijkheid.

Natuurlijk doe ik liever de polonaise dan dat iedere dag een sliert aan sleur en machteloze afwachting is. In mijn ogen maken zij misbruik van de donkere emoties waar veel mensen last van hebben. Met leugens maken zij ieder ander een leugenaar, ieder nieuwsbericht onwaar, en ieder probleem verzonnen. Het is een partij die kwetst omdat het voor wantrouwen tussen vrienden zorgt en dat is persoonlijk.

Het tweede punt is dat de laatste vier jaar ik aanloop tegen de regels en het beleid van ons land. Het dieptepunt was toen ik wanhopig de gemeente belde omdat ik nergens kon wonen en weg moest van de plek waar ik dat tot dat punt had gedaan. Na meerdere mensen die niets voor me konden doen aan de lijn te hebben gehad, was de tip die ik kreeg de daklozenopvang.

Ik had een baan, betaalde belasting, kon mijzelf onderhouden, maar toch was ik ergens afgedreven dat het enige wat overbleef wat mijn gemeente voor mij kon doen de daklozenopvang was. Gelukkig heb ik daar nooit gebruik van hoeven te maken, maar steun ik wel al meerdere jaren op de schouders van anderen wanneer het gaat om een dak boven mijn hoofd. De tranen schieten in mijn ogen terwijl ik dit zeg. Want dit had ik nooit voor ogen gehad toen ik aan mijn toekomst dacht. Dat ik thuisloos zou zijn.

En ik begrijp niet dat er zoveel mensen zijn die met hun stembiljet naar het loket zijn gewandeld en niet hebben gedacht aan mij, aan die mensen van de toeslagaffaire, aan die mensen die wel in de daklozenopvang slapen, aan de verplegers die door hun tranen heen hebben door verzorgd. Wat was er gebeurd als iedereen had gestemd voor de toekomst van zijn buurmeisje van 14. Waren we dan zo verdeeld geweest als nu?

Toch is het de taak van de partijen om gehoor te geven aan alle mensen van Nederland. En dat is geen enkele partij gelukt. Want als dat was gelukt dan waren er geen 37 partijen ontstaan. Dan hadden partijen aansluiting gezocht bij een achterban van Forum voor Democratie, van Bij1 en van al die kleine partijen die zich nu genoodzaakt voelen om voor een kleinere groep mensen op te komen.

Dat mogen de grote partijen, die niet meer groot zijn in deze tijd, zichzelf aanrekenen. Wie weet is dit wel de weg naar een goede besturing van ons land, we gaan het zien. Maar of het wantrouwen wat er bij veel mensen is, hersteld wordt, ik betwijfel het maar hoop het van harte.

GAULLI STAM