Column: Hoe Schagen een ondernemer diep ongelukkig maakt

Rob Kouwenberg is de eigenaar van de meubelspuiterij aan de Huisweid in Warmenhuizen. Dwarsgezeten door de gemeente Schagen. Tegengehouden in zijn gedrevenheid  om een mooi bedrijf tot bloei te brengen. De klacht was geuroverlast. De brief van maart 2019 van de gemeente  was duidelijk: hij moet  stoppen. Het staat zwart op wit. Er was geklaagd door omwonenden aan de Veilingweg en de Alingterp. Resoluut legde de gemeente het bedrijf op slot.  

Kouwenberg is in afwachting van de omgevingsvergunning, maar is al begonnen met zijn bedrijf. Zestien jaar had hij met zijn bedrijf in Dirkshorn gezeten. Nooit klachten gehoord. Dus die vergunning komt er wel. Maar op 5 februari wordt hij gebeld. De burgemeester aan de lijn.

Hij krijgt de vergunning niet en als hij niet stopt met zijn bedrijf, dan wordt er gehandhaafd. Hij krijgt een maand de tijd om zijn bedrijf te ontmantelen. Dat telefoontje moet toch als een donderslag hebben gevoeld. Hoezo sluiten? Waarom liep de gemeente zo hard van stapel? Was het echt zo ernstig met de geuroverlast? Is dat wel goed onderzocht? Hij had in Dirkshorn nooit problemen gehad. Hoe kunnen die er nu wel zijn?  

Kouwenberg heeft nog eens goed gekeken wat er nog meer nodig is om de vermeende overlast in te perken. Naar zijn mening heeft hij alles gedaan om deze te vermijden. De gemeente schakelt een bureau in. Dat moet onderzoeken of de geuroverlast evident is. Dat bureau vindt van wel. Sluiten dus, zegt de gemeente weer. Schandalig noemt Kouwenberg het. Twee handen op één buik, zo voelt het. Hij stapt naar de rechter. Wat moet hij anders.

De rechter maakt gehakt van het onderzoek en veegt de conclusie van tafel. Broddelwerk. Opmerkelijk is de veeg uit de pan dat het bureau geen wederhoor heeft toegepast op haar bevindingen. Het heeft ook niet de moeite genomen om zijn aannames te onderbouwen door naar gelijksoortige situaties te kijken in het land. Maar hoe moet het verder? Krijgt hij die vergunning nu wel? Nee.

Er komt weer een onderzoek. Nu in opdracht van de bestuursrechter. De gemeente moet meewerken en huurt een ander bureau in. Kouwenberg laat zich adviseren door een milieubureau. Na diverse onderzoeken en testopstellingen zijn beide bureaus  tot de conclusie gekomen dat de veronderstelde geuroverlast met de juiste maatregelen kan worden weggenomen. Eind goed, al goed? De vergunning kan worden verstrekt. Was dat maar zo. Er is met de gemeente nu wel overeenstemming bereikt over de normen, dus wel over het wat, maar nog lang niet over het hoe.

Kouwenberg moet met zijn advocaat naar een bedrijf in Voorthuizen. Hier is een proefopstelling opgesteld van een geavanceerd koolsysteem. Dit wordt uitgeprobeerd. Begin augustus vorig jaar is vervolgens een proefopstelling gemaakt in zijn bedrijf aan de Huisweid. De onderzoekers ogen tevreden. De milieuambtenaar ook. Wat moeten we hiervan denken? Was er ooit sprake van geuroverlast? Van een onrechtmatige daad?

Kouwenberg is van de gemeente afhankelijk voor de vergunning. Hij kan niet anders doen dan het duivelse spel meespelen. Intussen staat zijn bedrijf stil sinds maart 2019. Met tonnen omzetverlies als gevolg. Hoe moet die man zich voelen? Diep ongelukkig natuurlijk. Zijn advocaat spreekt over een ontdane man. Niemand is zonder zonden. Ook als op hem of op zijn gedrag wat aan te merken is, dan nog is het onvoorstelbaar dat ook een lagere overheid zich zo hardvochtig opstelt. 

Kouwenberg wil snel beginnen, maar de gemeente heeft geen haast. Die wacht op de definitieve uitspraak van de rechter. Het kan niet anders dan dat hij Kouwenberg in het gelijk stelt en dat de gemeente de vergunning niet kan weigeren. Wat gaat de gemeente dan doen? In hoger beroep gaan? Wanneer stopt de gemeente met deze ondernemer te gronde te richten?  

Eugeen Hoekstra