Column: Eerbied voor het leven

Enige jaren geleden zag ik een reportage op televisie over de redding van twee koeien. Zij waren ontsnapt uit een weiland en kwamen vast te zitten in drijfzand. Ze konden er met geen mogelijkheid meer op eigen kracht uitkomen. Hoe meer ze bewogen, hoe dieper ze zonken.

Gelukkig waren er erg lieve mensen. Zij trokken zich het leed van de koeien aan. In groten getale kwamen zij opdraven. Twee inspecteurs van de dierenbescherming. Tien brandweermannen met een brandweerauto en een hoogwerker. Een hele happening die een paar uur duurde. Maar tenslotte lukte het de koeien heelhuids op de kant te krijgen. Wat een dierenliefde!

Ik stelde me zo voor dat dezelfde koeien een dag later naar het abattoir waren afgevoerd. Waar een ijzeren pen door hun hoofd werd geschoten. Waart ze in stukken werden gehakt om via de supermarkt op het bord van een carnivoor te belanden. Waren de dames daarvoor gered?

Enige tijd geleden waren er enkele wilde zwijnen in een sloot terechtgekomen waar ze niet meer uit konden krabbelen. Met grote moeite lukte het om de dieren uit het water te krijgen. Helaas werden ze aan de verkeerde kant op het droge gebracht, want daar gold een wilde zwijnen quotum. Er stond al een jager klaar om ze meteen af te schieten.
Het is te vergelijken met die massamoordenaar die de doodstraf had gekregen. De dag vóór zijn executie werd hij ziek. Er werd kanker geconstateerd. Er volgde een lange succesvolle behandeling. Compleet met chemokuren. De delinquent werd weer helemaal gezond. Nu was hij weer helemaal klaar om zijn straf te krijgen. Liggend op een brancard kreeg hij de dodelijke injectie toegediend…

KEES ZWAAN