Column: E-Bike

Ik ben geen held in het verkeer en ben geen vriendjes met gemotoriseerde voertuigen. Ik sta graag met beide voeten op de grond, al ziet men mij ook wel als een zweef typje. Dit komt mede doordat ik graag bomen knuffel. Ik aard graag en heb er altijd een hekel aan gehad om me op apparaten te begeven die harder gaan dan mijn hoofd aankan.

Als kind vond ik de botsauto’s al vreselijk en rolschaatsen een ellende, dat ging me al veel te snel. Ik reed op een step en later op een fiets, dat vond ik meer dan genoeg. Vriendinnen keken al uit naar de dag dat ze 16 zouden worden want dan konden ze eindelijk een Puch maxi aanschaffen. Ik werd er niet warm of koud van.

Waarschijnlijk dacht ik onbewust al dat het voor mij een pech maxi zou worden. Toen mijn vriendin eindelijk zo’n ding had aangeschaft dwong ze me bijna om een klein proefritje te maken. ‘Zo leuk’, kirde ze, echt, doe het nou gewoon, je moet het toch 1 keer proberen!

Daar zat ik dan op dat ding. Ik weet echt niet meer wàt er nu precies fout ging maar het ging fout! In plaats van te remmen gooide ik het gas open volgens mij, met als gevolg dat ik, samen met het brommertje de plaatselijke snackbar invloog!!! Mijn vriendin piestte in haar broek van het lachen, ik van schaamte en angst. Ik was er weer klaar mee! ‘Ik hou het voortaan bij mijn fiets!’ tierde ik.

Die ene keer dat ik me heb laten verleiden om achterop een brommer te stappen  werd ook direct afgestraft. We gleden uit in een bocht en smakten op de grond. Gelukkig liep dat goed af. Een blauwe plek en wat schrammen maar verder viel het mee. Wel een extra bevestiging voor mij dat ik dit soort dingen gewoon niet moet doen. Maar ik ben af en toe een ezel en die stoot zichzelf vaker aan dezelfde steen.

Mijn exlief had een motor en tja.  Als je verliefd bent doe je stomme dingen. Dus toen hij me bij 1 van onze eerste ontmoetingen uitnodigde voor een klein ritje achterop de motor negeerde ik mijn oerinstinct en sprong achterop met zo’n houding van ‘dat doen we wel even’.

Ik scheet peentjes en deed wat ik juist niet moest doen. Ik ging me verzetten. Als hij naar links stuurde vloog ik naar de rechterkant en zat ik, stijf als een plank achterop. Dat werd een heel kort ritje. ‘Pas je op bij het afstappen? De uitlaat is heet’ zei hij. ‘Welke uitlaat’? vroeg ik. Voor ik het wist plakte mijn onderbeen aan de uitlaat en voelde ik mijn huid branden en gloeien.

Diè uitlaat dus!! Heb weken met een brandplek op mijn been gelopen. Dat was de allerlaatste keer dat ik op een motor heb gezeten. En ik ging mijn trouwe fiets extra waarderen.

Door de langdurige klachten van de LongCovid ben ik de laatste 15 maanden behoorlijk uitgeschakeld geweest. Lopen was bijna geen optie en als ik een iets langere wandeling wilde maken redde ik dat alleen met blommator Bep. Fietsen ging helaas helemaal niet waardoor ik een groot deel van mijn vrijheid kwijtraakte. ‘Weet je wat goed voor jou zou zijn in deze tijd??? Een scootmobiel of een e-bike!’ Ik kreeg het steeds vaker te horen van lotgenootjes, ergotherapie en vrienden. Scootmobiel geen optie! Niet vanwege schaamte maar het leek me gewoon niets.

Ik zag mezelf al kukelen. Een e-bike. Ik moest er voorheen niet aan denken maar ik zag nu wel de voordelen. Toch kunnen fietsen, minder naar lucht hoeven happen en minder spierpijn omdat de fiets het meeste werk voor me doet. Meer vrijheid, weer zelfstandig de stad in. Zou ik?

Inmiddels heb ik er 1 en heb ik mijn eerste kleine minirondje gefietst. Ik vond het doodeng om op te stappen maar het viel me alles mee. Okay, ik fietste in standje 1 en toen ik iets vrijmoediger werd zette ik een tandje bij. Op naar stand 2! Jippie, ik bleef op de fiets zitten en het voelde net als gewoon fietsen maar dan iets gemakkelijker.

Ik kwam met grote stralende lach terug. ‘Het ging als een tierelier!!! Ik ben zo blij!! riep ik uit. Ging ie hard bij stand 5?? Vroeg schonedochter. Stand 5???? Ben je belazerd. Zover ben ik echt nog niet hoor!! Ik vond 2 al heel wat en voelde me een echte durfal.

‘Ja maar moeders, het is wèl de bedoeling dat jij je zo min mogelijk hoeft in te spannen.! Zij ging ook even een proefritje maken en kwam dolenthousiast terug. Joh, als ie op 5 staat hoef je amper te trappen! Ideaal!

Jaja. Ik geloof haar direct maar ben toch ècht niet van plan om voorlopig hoger te gaan dan stand 3. Een lieve vriendin schreef op mijn Facebook-pagina: Fantastisch, lekker fietsen. Niet zo snel dat we je niet zien okay?

Ik moest lachen. Nee dat zal niet gebeuren. Ik zal me sneller voortbewegen dan dat ik loop met mijn rollator, dat dan weer wel. Maar daar is dan ook alles mee gezegd denk ik zo.

Deze ezel heeft vaak genoeg haar hoofd gestoten. Vrijheid. Ik kom er aan, weliswaar met slakkengang en niet met 25 km per uur maar ik beweeg wèl en ga door.!

Liefs Henny