Column: De jeugd van tegenwoordig

‘Goedemorgen mam, van harte. Op naar de 50!’ Zo werd ik een paar weken geleden wakker gemaakt door zoonlief Dirk op de ochtend van mijn 41ste verjaardag. Auw. En ik trek de dekens over mijn rimpelige ochtendhoofd. Hij heeft gelijk. Op naar de 50…

Zo rond je verjaardag sta je altijd stil bij je leeftijd. Bij de tijd die hopelijk nog komen gaat, en vooral naar de tijd die geweest is. Op je verjaardag roep je minstens drie keer per uur het cliché, ‘Ah, wat word ik oud’. 

Uiteraard is dit boven je dertigste. Daarvoor wil je niets liever dan ouder worden. Ik althans. Ik ben thuis een nakomertje en was op school een vroege leerling. Altijd een ‘(t)je’ achter mijn naam of titel. Zusje, Marjoleintje.

Ik kon niet wachten totdat ik serieus genomen werd. Tegenwoordig moet ik elke keer weer slikken wanneer ik zonder enige twijfel op een serieuze toon wordt aangesproken met ‘mevrouw’ en ‘u’.

Bij Pand Raak aan de lunchtafel vertelde een nieuwkomer laatst dat hij zich het pand nog als postkantoor kan herinneren. ‘Dan ben je oud,’ floepte ik er uit. ‘Dat is namelijk al meer dan veertig jaar geleden,’ vervolgde ik met een voldane glimlach.

Twee dagen later aan de lunchtafel, zoals te doen gebruikelijk op zaterdag met de hele familie bij onze moeder, was uitgaan het onderwerp. Het scholierenfeest bij Alpha waar mijn neefje nu naartoe gaat. Bij Kdanz, waar mijn nichtjes heen gingen. Bij de Vernes waar de familie het tijdelijk liet afweten. Bij de Lantaern waar ondergetekende menig avond doorbracht.

De Lantaern. De jeugd had werkelijk waar geen idee waar ik het over had. ‘Jeetje tante Lein, je bent echt oud,’ was de reactie. Shit. Gelijk hebben ze. Al gingen hun moeders naar de Speelwagen. Nog ouder dus. Die zit.

Je verjaardag. Ouder worden. Altijd weer een moment van overpeinzing. Nog een jaar en ik ben net zo oud als dat mijn vader was toen hij stierf.  En ik realiseer me hoe jong hij eigenlijk was. Veel te jong. En dus, hoe jong ik eigenlijk nog ben. 41, op naar de 50.

‘Tik m aan ouwe’, zegt Dirk na zijn felicitatie. En ik geef hem een boks en een dikke kus. Fuck die rimpels. Op naar de volgende 41. Op zijn minst. In goede gezondheid. Ik hoop het.