Column: Commotie om bomenkap in Schagen

Omwonenden van het centrale park in de Waldervaart ergeren zich groen en geel aan de kaplust van de gemeente om tientallen bomen om te hakken. Waar is dit goed voor? Het antwoord ligt in het renovatieplan dat gemaakt is om het park een natuurlijke facelift te geven. Niet iedereen kent dit plan. Een klankbordgroep uit de wijk heeft meegedacht.  

Wijsheid één: kom niet aan bomen want dan dreigt er een opstand. Bomen zijn onze redders in nood. Onze stofzuigers van de koolstofdioxide. Kappen wordt beschouwd als een directe aanval op het klimaat. Of anders: bomen geven schaduw, best prettig in hete zomers. Inderdaad, kappen is niet klimaatvriendelijk. We moeten niet kappen, maar planten, is het credo tegenwoordig.

Klimaat-propagandistische gemeenten die bomen vellen hebben het moeilijk met hun geloofwaardigheid. Zij verdienen niet de hoofdprijs. Ik hoef maar te wijzen naar de kaalslagplannen in Schoorl en u weet wat ik bedoel. Er is een burgeropstand nodig om onze volksvertegenwoordigers en andere experts af te houden van hun snode plannen.

Raadslid Merieke Bredewold van Wens4U heeft zich in de Waldervaart terecht tegen de kap aan bemoeid, maar ze heeft de kap niet tegen kunnen houden. Sterker nog, naast bomen zijn er ook struiken uit de grond getrokken zoals fraaie bramenstruiken. En dit allemaal om een renovatieplan: nieuwe bomen, struiken, bollen en knollen, speelvoorzieningen, hondenweitje en een bijen- en vlindertuin. Niets mis mee eigenlijk.

Ergernis is de bomenkap. Ziekenbomen à la, maar gezonde bomen, dat deugt niet. En dan lees ik: we maken van de stammen (die overblijven na de kap) speelvoorzieningen voor de kinderen. Is dit vloeken in de kerk? Ik ben bang van wel.

Intussen is er tweespalt ontstaan tussen de klankbordgroep en omwonenden rond het park, die het voorbereidingsproces niet  (goed) hebben gevolgd. Hadden ze wel kunnen doen, meent de gemeente. Aan de bewonersbijeenkomsten is veel ruchtbaarheid gegeven. Op de website van de gemeente staat alle informatie. Omwonenden hadden ook bezwaar kunnen maken tegen de verleende kapvergunning. Dit hebben ze niet gedaan. De vergunning is nu onherroepelijk. Niettemin blijft het schuren.

Sommige omwonenden laten het er niet bij zitten en klagen bij de gemeente. De projectleider is er snel bij om hen van uitleg te voorzien. Maar ik ben bang dat ze niet zijn te overtuigen. Ze zien in hun ogen veel groen verdwijnen en vinden dat dit nooit de bedoeling had moeten zijn van het plan. Inspectierapporten worden gemaild naar de klagende bewoners. Daarin staat welke bomen ziek waren. Zijn ze overtuigd?

Eigenlijk vinden ze het hele plan maar niets. De gemeenteambtenaren luisteren, maar zijn onverbiddelijk: ze wijken niet, het plan wordt uitgevoerd zoals is besloten. Om de rebelse reacties (lees:emoties) een beetje te kunnen kanaliseren komt er een soort inloopspreekuur voor het mopperende volk.

Wat is het moraal van het verhaal? Klankbordgroepen zijn prima, maar de bewoners moeten kunnen beslissen. Hoe zou dit kunnen? Door de aanwonenden van het park bijvoorbeeeld drie scenario’s voor te leggen van de renovatie. Het scenario dat de meeste stemmen krijgt wordt het. Tegenwoordig kan op dit vlak veel sinds we het internet hebben.

Vorig jaar hield de gemeente een draagvlakmeting onder winkelbedrijven over het wel of niet invoeren van een Bedrijven Investeringszone in het centrum. Aan ervaring op het gemeentehuis is geen gebrek. Als het gaat om de buitenruimte, een buurt of wijk, dan geldt mijns inziens de hoogste participatiegraad. Dat is meebeslissen.

Eugeen Hoekstra