Column: 25 columns!

Ik ben zo’n gek die van alles bijhoudt. Zo weeg ik me elke morgen, om het gewicht meteen daarna weer te vergeten, tel ik vaak het aantal stappen dat ik met de volle vuilniscontainer afleg naar de ophaalplaats, check ik elke morgen welke dag en datum het is, en tel ik ook steeds hoeveel sinaasappels ik nog kan persen totdat de groenteman weer aan de deur komt.

Zo constateerde ik dat ik deze week mijn jubileumkolom, de vijf en twintigste, mocht schrijven en vervolgens inspreken voor deze editie van de Nieuwscarroussel.

Ik zeg met opzet, ‘kolom’, omdat ik eerder vanaf deze plek mijn ergernis uitsprak over het ‘verengelsen’ van onze mooie Nederlandse taal.

Ik citeerde destijds de achterlijke engelse reclameteksten die te lezen waren op nogal wat winkels in het Makado-centrum.

Sinds vorige week heb ik echter moeten vaststellen dat Promise, DIDI, Sportwinkel Bouwes en Steps het niet hebben weten vol te houden in het Makado, ondanks al hun spetterende Engeltalige offers en de hoge discounts…

In november 2017 had ik het over de ergernis en overlast die lossende en ladende vracht- en bestelauto’s veroorzaken in onze oude binnenstad.

Van ’s morgens vroeg tot laat in de middag kunnen die, net als het overige autoverkeer overigens, ongehinderd hun gang gaan.

Ik opperde toen nog het idee om in Schagen, net als in talloze andere binnensteden in ons land, een “window” (he bah, engels woord…), een beperkte tijd in te stellen dus, waarbinnen geladen en gelost moet zijn.

Tot 11.00 uur of zo en daarna verboden voor alle vrachtverkeer en grote bestelwagens.  

Een interessant idee, vond één van onze wethouders dat destijds.

Maar het is nog steeds actueel, en wellicht kan het meegenomen worden in het verkeerscirculatieplan dat weer op de agenda lijkt te komen.

Wethouder Bouwes was jáááren geleden de laatste politicus die zich hier serieus mee bezig hield.

Maar ja, voor de gemeenteraad werd het een hoofdpijndossier en dat soort dossiers verdwijnt vanzelf in een lade, zeker als er verkiezingen op til zijn…

In maart 2018 betuigde ik mijn steun aan de hulpverleners, zoals politie en brandweermensen, ambulancepersoneel en zo meer om ook zonder dat zij stiptheidsacties zouden moeten organiseren, fatsoenlijk betaald zouden moeten worden.  Ook dat is anno 2020 nog altijd een actuele zaak.

Tja, waar heb ik het niet over gehad.

Oude sterk vervuilende vrachtwagens en stinkende bussen die door ons land geëxporteerd worden naar ontwikkelingslanden, alsof daar geen last is van gaten in de ozonlaag en zo…

Kolommen vullen met gedachten, ideeën , ervaringen van algemene en soms ook persoonlijke aard “van je afschrijven” en daar soms ook nog eens hartverwarmende reacties op te krijgen, is eigenlijk best leuk.

En al zat het ons tegen het einde van het vorige jaar flink tegen, zoals de brutale inbraak in onze woning en het overlijden van enkele naaste familieleden, zolang ik inspiratie heb en de redactie mijn schrijfsels blijft dulden, ga ik er  mee door.

Oh ja: nog even over die inbraak.

Zo’n ervaring is niet alleen een materiële klap, maar vooral ook een mentale dreun die je dagen- en vooral nachtenlang bezig houdt.

En hoe méér mensen je er over spreekt, des te meer hebben ook een dergelijke ervaring gehad, sommigen zelfs meerdere keren.

Eigenlijk zou het inbrekersgilde als ze ergens te keer zijn gegaan, een stickertje op de deur moeten plakken dat ze geweest zijn…

Net zoals de kinderen dat doen die lootjes verkopen van de Grote Club-actie of die kinderpostzegels aanbieden…

Nog een dikke maand, en het is weer bijna lente!

Ik kan niet wachten.

ROB HOGENES