Bellen, branden, of niet

Een aardige mededeling in het dagblad van de week. Je kunt je opgeven op een of andere website, om niet door mensen gebeld te worden die om een of andere reden kontact met U zoeken, niet om U uit te nodigen voor een lekker hapje of drankje maar om U iets te verkopen wat U waarschijnlijk helemaal niet nodig heeft.

Want zeg nu zelf, wanner heeft de laatste keer U iemand gebeld met het verzoek om iets leuks of aardigs? Meestal ‘moeten’ zij iets van U, of is dit een wat minder ‘salonfähig’ onderwerp. Want wat heeft U wel of niet nodig? Dat is vaak de kwestie. U hebt absoluut een verzekering tegen onderverzekering nodig, hoorde ik eens een verkoper van magisch ingestraald Plutostof zeker werkzaam tegen alle vormen van depressie in het kader van pro- en pre- aandoeningen op vele fronten vertellen.

Het schijnt een maatschappelijk probleem te zijn, irritante figuren die je te pas en te onpas opbellen of je nog een nieuwe verzekering wilt, omdat die absoluut noodzakelijk is voor verder doorleven. Bijvoorbeeld een polis die je vrijwaard van schoonmoederbemoeienis, deze is overigens heel duur, een vrijwaring voor enge chefs, die op het werk jouw bloeddruk tot ontoelaatbare waarden laten stijgen vanwege hun zogenaamde targets en dergelijke. Maar goed, U kunt zich dus per heden opgeven via diverse media om van deze moderne marskramers verstoken te blijven. Het meldpunt was meteen al overbelast, dus het zal wel in een behoefte voorzien.

Zo zie je maar, voor een dertig jaar geleden hield ik mij ook nog wel eens bezig met een premature vorm van dit soort praktijken. Hoe kan iets evolueren, ik belde wel eens mensen op in mijn rol van vertegenwoordiger van het automerk Renault. Wij kregen uitdraaien van de Rijksdienst van het wegverkeer met daarop de eigenaren en bouwjaren van de auto’s in ons rayon.  Oh, de wet op de privacy, zult U zeggen, daar had nog niemand van gehoord. Aan de hand van die lijsten zochten wij dan contact met potentiële kopers. Het bijzondere verschijnsel deed zich dan voor dat de benaderde mensen zich helemaal niet in hun privacy aangetast voelden, maar in alle eerlijkheid allerlei vragen van mijn kant op relaxte wijze beantwoordden.

Daar heb je het al weer, het was een vrij nieuw fenomeen. Nu deze, wat nu heet, ‘telemarketing’ totaal doorgeschoten is gaan wij dat natuurlijk wettelijk reguleren. Volkomen onnodig, zou ik zeggen, want het roeit zich waarschijnlijk zelf uit. Een psychologische wetmatigheid van de koude grond. Als niemand het meer koopt, stopt het vanzelf.

Het nieuwe fenomeen gaat via internet, en wel richting jonge mensen die altijd erg gevoelig zijn voor impulsen om dingen aan te schaffen en vooral niets te doen hebben met lijsten van vaste telefoonnummers. Bellen, branden, of niet, daar begon ik mee. Moet ik mij als lokaal stukjesschrijver of columnist wagen aan een vraagstuk als een asielzoekervraagstuk of een nieuwe kernreactor in Petten? Het is zondermeer onverstandig. Je brandt er in ieder geval zomaar je vingers aan. Niet dat een verbrande vinger levensbedreigend is maar toch.
Het is niet goed of het deugd niet, dat is het verhaal. Waar is de balans tussen het eigenbelang en dat van de samenleving. Dat vroegen oude Romeinse filosofen zich al af. En dat heeft nog niets aan realiteit ingeboet.

Het asielzoekervraagstuk is inmiddels afgeschoten in de gemeente Schagen. De tijd zal leren of wij als gemeente ons al dan niet humanitair gedragen hebben, daar zijn veel voorbeelden van. Wat betreft de nucleaire installaties te Petten, want dat zijn het, ik kan er ook niets aan doen dat het terrein na vijftig jaar weer teruggegeven zou worden aan de oorspronkelijke eigenaar en dat zoiets dan niet gebeurd. Alhoewel, er bestaan enkele boeken, zoals een  ” kernreactor bouwen’ en “De republiek der kerngeleerden’ die, overigens volkomen onleesbaar voor een normaal mens, wat waarschijnlijk ook de bedoeling was, en nog moeilijker door de koude oorlogsideologieën die tussen de regels heen lopen. En met name, wat er ook gebeurt, wij gaan er geld aan verdienen. Nu is de kernreactor versleten, en wat nu, onder wat voor voorwendselen gaan wij nu weer aan de gang. De provincie heeft er wel vijftig miljoen voor over, zo las ik in het dagblad.
Ach, toch nog wat centjes over na de laatste debacle. Dat gaat dan over, misschien begrijp ik het verkeerd, publiek geld, dat word gestoken in een commerciële onderneming, of misschien zelfs ondernemingen en wat dan? Wij willen graag een fietspad langs onze provinciaalseweg, vraagt dan zo’n gemeente. Nee, geen sprake van, daar is geen budget voor, vraagt U het over vijf jaar nog maar eens.

Wat anders. Het was geen provinciegeld maar wel overheidstgeld dat een aantal jaren geleden in het kader van een of ander overleg in het zogenaamde Kalkarproject gestoken werd. En, excuse, het was geen vijftig, maar zo’n slordige vijfhonderd miljoen. Dat ging dus ook weer over een kerncentrale, maar dan een net over de grens in Duitsland, welke overigens nooit is gebruikt en nu een pretpark is. Ik kan het mij bijna niet voorstellen, maar als U geïnteresseerd bent in de besluitvorming over waar en vooral waarom een nieuwe kernreactor te bouwen en op welke plaats dan kunt U nog wel eens tot vreemde conclusies komen. Dicht bij huis, ver van huis, op onmogelijke plaatsen of in ieder geval als ik er maar geen last van heb en dat is een feit. Maar, zolang ik ,maar genoeg energie kan tanken, in de vorm van benzine, gas of wat dan ook, zal het mij verder een zorg zijn. En die laatste zin sprak een collega van mij uit op een moment aan de koffietafel. Ik keek hem eens aan, zijn ongenuanceerde uitspraak deed mij pijn, hij zag het blijkbaar aan mijn non-verbale communicatie. Jij hebt het toch ook goed?, vroeg hij mij, met enig stemverhef. Jawel, zei ik. Jij hebt ook altijd wat te zeiken, kreeg ik als antwoord.

Enigszins aangebrand verliet ik het lokaal.

Ik wens U een prettig weekend.