Leve de azijnpisser

“Jij bent een azijnpisser. Ik hoor het je zeggen. Het raadslid tegenover mij reageert getergd op mijn stukjes van de laatste tijd. Ik ben een roeptoeter. Een betweter die zich vergenoegt in het bekritiseren van lokale politici die met ziel en zaligheid zich inzetten voor de leefbaarheid van Schagen. ‘U doet met uw stukjes afbreuk aan het werk dat we doen voor de gemeenschap’. Misnoegen over mijn schrijfsels, maar is dat terecht? Elke hof heeft een nar nodig: zonder nar word je niet serieus genomen. Als je niet tegen kritiek kan moet je niet de politiek ingaan, luidt mijn verweer. Ik doe in feite hetzelfde als zondag met Lubach. Alleen, hij doet het veel beter. Heeft een redactie achter zich die van alles uitzoekt. Vlijmscherpe commentaren levert hij af, soms meedogenloos is hij voor minister of Kamerlid. Hij fileert ze waar ze bij staan.”

Mijn chagrijn is begonnen toen onze lokale volksvertegenwoordigers afscheid namen van een in mijn ogen belangrijk uitgangspunt: kwetsbare groepen worden ontzien. Tot 2015 was dit ook zo. Als de politiek besloot dat er bezuinigd moest worden dan werd er altijd bij gezegd dat kwetsbare groepen worden ontzien. Beschaafde politiek noem ik dit. Zelfs de VVD had dit standpunt. Dit veranderde helemaal in 2015 toen er opnieuw bezuinigd moest worden en dit standpunt 180 graden werd omgedraaid. Juist de kwetsbare groepen kregen de volle laag. Niet alleen in financieel opzicht maar ook werden deze mensen geconfronteerd met de bureaucratische tentakels van de gemeentelijke organisatie.

Het houden van voorlichtingsbijeenkomsten voor deze mensen vond met niet nodig. Ze kregen een onbegrijpelijke brief met daarin de mededeling dat er een einde wordt gemaakt aan de huishoudelijke hulp en aan de vervoersvergoedingen maar dat er nog een gesprek bij de mensen thuis zou volgen. Uit dit laatste werd nog enige hoop geput maar de gesprekken hadden tot doel het einde van de hulp te bevestigen.

Schagen en Hollands Kroon haalden veelvuldig het landelijke nieuws met hun opstelling tegenover kwetsbare mensen, veelal ouderen op hoge leeftijd, die in de studio bij Pauw kwamen vertellen hoe meedogenloos het beleid voor hen uitpakte. Je kon aan je klompen aanvoelen dat het besluit om de huishoudhulp te beëindigen het niet zou redden bij de hoogste rechter in ons land. Toch werd willens en wetens dit besluit genomen. Beide gemeenten gingen nat bij de rechter en moesten de huishoudhulp herstellen. Wat een blamage. Hoe Schagen afging voor de oog van heel Nederland.

Het zuur wordt er niet beter op als je leest wat mensen als zijne excellenties Robin Linschoten en Loek Hermans het imago van de politiek nog meer te grabbel gooien door te frauderen, door flink te cashen bij talloze ondernemingen waar zij commissaris zijn maar het toezicht aan hun laars lappen. En dan heb ik het nog niet over Harry Keizer, het opperhoofd van het uitvaartwezen.

Laat mij maar de azijnpisser zijn. Er zijn al genoeg types als Mark Rutte die ons land de hemel in prijst omdat ‘we het economisch zo goed doen’ en gemakshalve vergeet dat een groot deel van de bevolking van de economische voorspoed niets merkt en dat een nieuwe crisis aanstaande is vanwege de luchtbel die aan het ontstaan is op de woningmarkt. Gebeuren er dan geen mooie dingen, bijvoorbeeld in Schagen. Ja,zeker, dat moest er nog bijkomen sinds de geldkraan van het Rijk weer openstaat. Maar zodra die kraan een beetje wordt dichtgedraaid zijn het de kwetsbare groepen die dat meteen zullen voelen. Want het werkwoordje ontzien, teken van beschaving, is al een poos geleden geschrapt in Schagen. 

Eugeen Hoekstra