Een nadeel zonder voordeel

De onheilstijding kwam een aantal weken geleden. Er stopten drie jongetjes van de huidige F-jes van Vesdo en op zo’n klein dorpsclubje is dat aantal natuurlijk reuze. Twee jongetjes moesten gezien hun leeftijd naar het uitpuilende E-team. Dus volgde er logischerwijze een berichtje dat de F-jes zouden stoppen, want ook met instromende kabouters lukte het aanvankelijk niet een team op de been te brengen. Superjammer natuurlijk.

Maar leerden we niet van ons te vroeg ontvallen Johan Cruijff dat elk nadeel een voordeel heeft. Dat voordeel was dat Sanne nu naar een volledig meisjesteam kon. In Schagen. Weer kwamen er berichten dat de jongens die nog in de Vesdo F zaten naar SRC of Schagen zouden vertrekken zodat ze zich op hun niveau konden blijven ontwikkelen. Logisch. Maar ze deden het allemaal met pijn in het hart. Ook begrijpelijk, want leuk is het niet. Niet voor de gezinnen zelf en zeker ook niet voor de club.

Wij gingen met Sanne naar SV Schagen, want daar zijn meisjes in overvloed. Bang en verlegen als ze was, haakte ze aarzelend aan bij de haar onbekende meiden. Voor haar doen ging het best aardig. Ze maakte in een partij drie-tegen-drie een schitterend doelpunt. Verder weet ik niet of ze het nou zo geweldig vond.

Zelf was ik wel enthousiast. Langer de tijd om te wennen heeft ze niet, want vanwege de avondvierdaagse wordt er volgende week niet getraind en de laatste training kunnen ze ook niet aanhaken omdat ze een verjaardagsfeestje hebben. Dus moeten we deze week een keuze maken.

En dat valt zeker niet mee. Niet voor ons als ouder en zeker niet als kind. ‘Misschien vragen we wel te veel aan kinderen’, stelde laatst iemand. Ik moet hem gelijk geven. Waarom regelen we het niet allemaal voor onze kinderen? Maken wij de beslissingen in plaats van ze aan hen over te laten? Zo maken we het ze wel moeilijk.

Want als je negen jaar bent, is het helemaal lastig. Huilend stond één van mijn meisjes onder de douche afgelopen week. Dat was niet eens degene die van voetbalclub moet veranderen. Zij weet dat ze wil voetballen en dat is al heel wat.

Lotte moet kiezen tussen twee sporten. Twee sporten die haar aan het hart liggen. Ze handbalt twee jaar en vindt dat leuk. Maar ze voetbalt de hele week door als ze buiten gaat spelen. En voetballen in een meisjesteam lijkt haar het einde. Beide sporten beoefenen, mag niet van ons. Want daar dupeer je uiteindelijk altijd één team mee bij gelijktijdige duels. Ik kreeg al een berichtje van een handbalmoeder dat ze het jammer vindt dat Lotte volgend jaar gaat voetballen. Ik appte terug dat ze meer wist dan ik. Want hier is de knoop nog steeds niet doorgehakt. Er zullen nog vele tranen vloeien, vrees ik.

Keuzes maken. Het blijft ongelooflijk lastig.

MONIQUE JANSE