Waarom moet dit zo?

Het stond in een advertentie: U hebt nog twee dagen voordeel voor de traplift. Moet je van voordeel spreken als je een traplift nodig hebt. Ook al is de prijs wat lager, je wil liever dat die kosten niet nodig zijn. Een traplift is geen hebbedingetje waar je naar verlangt. Gelukkig kun je voor een traplift naar de gemeente, maar je wil niet weten hoeveel je aan eigen bijdrage moet betalen voor dat ding. De gemeente noemt het niet zo, maar het is ontmoedigen wat ze doet. Het hoort bij de teloorgang van de gemeente als sociale ondersteuner van mensen die hulp nodig hebben.

Neem de gemeente Schagen. Onder het mom van dat niemand tussen de wal en het schip mag vallen, worden honderden, meestal ouderen, aangezegd dat de gemeente de huishoudelijke hulp stopzet. In plaats hiervan krijgen ze een paar folders met telefoonnummers van instanties die met vrijwilligers werken.

Of die oplossingen passend zijn voor iemand wordt niet nagegaan. Intussen lezen we hoeveel geld Schagen heeft overgehouden in 2015 in het sociale domein. Was verwacht zegt het college nu. Was deze flinke bezuiniging nodig om dit doel te bereiken? Om geld op te potten? Maar een gemeente is toch geen bank?   

Wat is hier aan de hand? Iemands huishoudelijke hulp stopzetten en toch vinden dat de persoon in kwestie niet tussen de wal en het schip is gevallen. Verwachten dat je geld overhoudt en toch vinden dat er flink bezuinigd kan worden. Logisch dat zoveel mensen het vertrouwen verliezen in de gemeente omdat ze er onnavolgbare redeneringen op nahoudt.

Schagen is niet de enige gemeente in Nederland die het laat afweten op het sociale vlak. De Nationale Ombudsman zegt in zijn jaarverslag 2015 dat de overheid zich onvoldoende verplaatst in de burger. Weigert te denken vanuit het perspectief van de burger.

De overheid is er voor de burger en niet andersom, zegt de Ombudsman, maar dit is al lang niet meer. Zo wordt de gemeente gedicteerd door politiek Den Haag en is de bejubelde beleidsvrijheid flinterdun. Maar ook dan volgen de meeste gemeenten de koepelorganisatie VNG puur vanwege het gemak omdat de koepel het nodige voorwerk heeft gedaan.

Vorige week hield de patiëntenbelangenvereniging Bosk in de Jaarbeurs in Utrecht een symposium over ‘Ouderen worden met een lichamelijke beperking’ met vooral aandacht voor de veertigplussers met een lichamelijke beperking. Van de groep senioren met een lichamelijke beperking kampt een op de vijf met depressieve klachten.

Dat leidt tot sociale, financiële en mentale problemen, aldus Sander Hilberink, psycholoog en senior onderzoeker bij het Erasmus Medisch Centrum op het symposium. De boodschap is dat de overheid moet stoppen met de verwaarlozing van een van haar kerntaken te weten op te komen voor het welzijn van haar burgers.

Is het niet de overheid zelf die de sociale problemen veroorzaakt door zich terug te trekken uit het sociale domein in de verwachting dat de maatschappij het vacuüm zal opvullen? We zien dat dit niet gebeurt. Kijk naar Tuitjenhorn waar de jeugd ontspoort en snel wordt een thema-avond belegd door de gemeente Schagen. Er werd veel publiek verwacht, maar er kwam bijna niemand.

Grote teleurstelling bij de organisatoren; een gevoel dat burgers hebben als zij door de gemeente in de steek worden gelaten. Dat er geen burgers kwamen is een teken aan de wand. Zij hebben er geen vertrouwen in. Zij weten goed dat het jeugdbeleid in Schagen weinig voorstelt. Over jongerenontmoetingsplaatsen hoor je al jaren niets meer. Het jeugdhonk in Markt 18 staat leeg. Een dorpshuis probeert jongeren aan zich te binden. Het is allemaal ad hoc en voordat je het weet is repressie het enige antwoord dat onze gemeente nog heeft.  

Eugeen Hoekstra