Bestuursstijl wethouders

Je moet niet steeds klagen en vinden dat de overheid je problemen moet oplossen, kom zelf in beweging, kansen genoeg. Dat mag ik graag horen. Exponent van dit opgewekte optimistische geluid is wethouder Jelle Beemsterboer die het op jonge leeftijd tot wethouder van de gemeente Schagen heeft weten te schoppen. Dynamiek in je carrière stoppen is zijn parool.

Hij is overal zichtbaar waar gebouwd wordt of gebouwd zal worden. Hij maakt spraakmakende afspraken met de Wooncompagnie, opeens kunnen er 150 sociale huurwoningen worden gebouwd, ondertekent de ene samenwerkingsovereenkomst na de andere met projectontwikkelaars waardoor er bijvoorbeeld in Waarland de zeer begeerde woningen en winkels gaan komen.

Wie doet het hem na? Let maar op, in de CDA-er Beemsterboer schuilt een Camiel Eurlings, ook jong begonnen in de politiek en heeft een razendsnelle carrière gemaakt en werd klaargestoomd voor het leiderschap van de christendemocraten. Alleen bij Eurlings ging het mis en weinigen weten waardoor, misschien dat hij te gretig was, het geduld niet had nog even te wachten alvorens de troon te bestijgen.

Hij stapte uit de politiek en ging werken bij de KLM dat geen succes werd. Hoe dan ook, wat met hem is gebeurd hoeft niet met Jelle te gebeuren. In 2017 zijn er weer Tweede Kamerverkiezingen en kan hij  gaan solliciteren voor een mooie plek op de kieslijst van het CDA.

Jelle heeft de tijd wel mee. Dat moet wel gezegd worden. De bouwcrisis is voorbij en overal worden weer huizen gebouwd. Hij kan dus goede sier maken met bouwplannen die andere mensen ontwikkelen. Hij hoeft alleen te zorgen voor een soepel verloop van de procedures en een snelle afgifte van de benodigde vergunningen.

Maar ook hij zit met handen en voeten gebonden aan regels en moet hij rekening houden met de provincie die terughoudend is als het gaat om krimpgebieden. De Noordkop is zo’n gebied, maar Jelle wil van krimp niets weten en laat dit vaak merken in het provinciehuis in Haarlem. Nog vervelender is dat de provincie geen woningbouw duldt in onbebouwde gebieden. Dit benadeelt kleine kernen die veel buitengebied hebben, maar weinig bebouwde kom.

De winkels die in Waarland komen, komen in onbebouwd gebied. De provincie aarzelt, maar Jelle laat zich niet kisten. Hij zegt dat de woningen en de winkels één plan zijn. Daarin was al voorzien. Het een kan niet zonder het ander. Hij gaat het redden.  

Jelle heeft geluk. Hij heeft de tijd mee. Hij heeft minder last van bezuinigingen. Dat heeft zijn collega Ben Blonk wel. Blonk heeft succes geoogst met zijn accommodatieplan, maar de kwijnende zorg geeft hem hoofdbrekens. Hij wordt achtervolgd door de vakbonden en diverse rechterlijke uitspraken dat het beleid dat de wethouder uitvoert in strijd is met de wet.

Het wachten is op een uitspraak van de hoogste rechter die in april of mei verwacht wordt. Tot die uitspraak voert hij een reducerend beleid. Terwijl zijn collega Beemsterboer bezig is iets op te bouwen doet collega Blonk precies het tegenovergestelde. De woningzoekende burger is bij Beemsterboer beter af dan de zorgbehoevende burger bij Blonk.  De een bouwt iets op, de ander breekt iets af.

Beemsterboer laat ook een andere bestuursstijl zien: verfrissend en vooral moedig. Eens moest hij zich verantwoorden in de gemeenteraad omdat hij geld had toegezegd voor een fietspad in de duinen zonder toestemming van de raad. Dat is de spirit. Echt een down-top verhaal.  Hij kreeg op zijn donder, maar dat fietspad komt er wel mooi.

Eugeen Hoekstra