Partij van de Arbeid

De PvdA is zeventig geworden en dat mogen wij weten ook. Of toch niet? Een uitbundig feest lijkt het niet te worden. Het blijft bij een kloek boek die de geschiedenis van de sociaaldemocraten in perspectief probeert te brengen, maar wie van vrolijkheid houdt moet het niet gaan lezen.

De PvdA is een oude man geworden die zijn euthanasieverklaring om zijn nek heeft hangen. Voltooid leven. Het is genoeg geweest. Is het zo erg? De peilingen spreken boekdelen. Als er nu verkiezingen waren dan zou de PvdA als een splinterpartij uit de bus komen.

De PvdA in mineur en dat is al een poosje aan de gang. Dit komt doordat de partij links praat maar rechts doet. Dit heeft alle te maken met het verstandshuwelijk dat de sociaaldemocraten met de VVD hebben gesloten om ons land te redden van de ondergang. Want dat verhaal zit op het puntje van de tong van partijleider Diederik Samsom als hij kritisch wordt bevraagd over de keuze van zijn partij om mee te werken aan de uitvoering van de agenda van de VVD.

Dat hij dit niet zo ziet is begrijpelijk. Zonder de PvdA zou het nog erger zijn afgelopen met ons land. Wat hij daarmee bedoelt is niet altijd duidelijk. Feit is dat er nog weinig mensen geloven in zijn partij. Eerst waren het de arbeiders en uitkeringsgerechtigden die zich hadden afgewend van de partij, nu is het de middenklasse die dit ook doet. Reden is dat ook voor de beterverdienenden het levensonderhoud onbetaalbaar wordt doordat de overheid steeds meer kosten doorschuift naar de burgers.

Samsom mag dan jubelen dat de economische crisis voorbij is, duizenden mensen zitten nog steeds zonder werk, duizenden leven  in armoede, kunnen hun schulden niet betalen en vragen zich daarom af waarom Samsom zegt dat de crisis voorbij is. Bovendien heeft Samsom niet voorkomen dat de rekening van de crisis vooral terecht is gekomen bij de lage- en middeninkomens terwijl de bovenlaag rustig is door gegaan met zelfverrijking. Hij heeft het allemaal zien gebeuren, sprak er schande van en zei te hopen dat de nieuwe wetgeving over topinkomens hieraan een einde zal maken. Inmiddels weten we dat die wetgeving zo lek is als een mandje.

Er zijn genoeg PvdA’ers die vinden dat het azijnpissers zijn die het feestje vergallen. Wie herinnert zich niet de uitspraak van een Vlaardings partijlid: ‘Thuis zitten, naar de lucht kijken en wachten of er nog iemand op je schijt. We moeten niet altijd in onze eigen drek roeren’. Zo is het maar net.

De ongekende vluchtelingenstroom stelt de PvdA voor een nieuwe uitdaging. Samsom deed een moedige poging en kwam met het veerbotenplan. Maar toen Mark Rutte het plan het plan Samsom noemde wisten we al hoe laat het was. Het is onuitvoerbaar en Samsom mag het straks uitleggen waarom het toch geen goed plan was. Populisten in Nederland staan al te popelen om Samsom tot zijn schoenzolen af te branden.

Toch is er nog hoop voor de PvdA als zij kiest voor een echt links profiel. De partij hoeft maar te kijken naar Canada met de links-liberale Justin Trudeau aan het roer en naar de Verenigde Staten waar president-kandidaat Bernie Sanders hoge ogen gooit met zijn sociale ideeën, om te zien dat het anders en beter kan. Maar dan moet de partij wel afscheid nemen van de VVD. Als zij dit niet doet dan gaat dit ten koste van haar geloofwaardigheid, die nu al erg veel te lijden heeft: links lullen, maar rechts brullen.

Eugeen Hoekstra